ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

"ขอพระองค์ทรงพระเกษมสันต์...เป็นมิ่งขวัญคนไทยทุกถิ่นฐาน...มีพระชนม์มายุยิ่งยืนนาน...พระภูบาลคุ้มเกล้าเราชาวไทย"

จินตนาการผ่านคำพร่ำอักษร..มิใช่กลอนชีวิตลิขิตเขียน..ด้วยสนุกสุขใจจึงใฝ่เพียร..หากผิดเพี้ยนติติงขอวิงวอน
---->>

วันพุธที่ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2553

ระหว่างฉัน-เธอ



ระหว่างฉัน ผันเปลี่ยน เวียนใจเพ้อ
ระหว่างเธอ เผลอใจ ให้ใครนั้น
ระหว่างรัก หักลง ไม่คงมั่น
ระหว่างฝัน วันสุข เป็นทุกข์กลาย

ระหว่างเรา เข้าใจ ใช่เรื่องยาก
ระหว่าง จาก พรากสิ้น ชีวินสลสาย
ระหว่างศูนย์ พูนเพิ่ม เติมเส้นลาย
ระหว่าง ตาย กายลับ ดับชีวา

ระหว่างง้อ ขอคืนดี กลับมีใหม่
ระหว่าง ใจ ไม่แน่ แท้จริงหนา
ระหว่างคง ตรงมั่น คำสัญญา
ระหว่างฟ้า ผ่าผาง กับร้างไกล

ระหว่างฉัน นั้นหนอ ไม่ขอคืน
ระหว่างขื่น กลืนกล้ำ แม้ช้ำไหว
ระหว่างเรา เข้าใจ ใช่เรื่องใหญ่
ระหว่างไป ไม่เจอ ก็เพ้อครวญ

ระหว่างเธอ เจอใคร ใจเปลี่ยนแปร
ระหว่าง แท้ แน่จริง ยิ่งทบทวน
ระหว่างจบ คบหา พาเรรวน
ระหว่างหวน ป่วนปั่น ยิ่งสั่นครอน

ภาพวาด

จำใจจาก





จำใจจาก พรากมา น้ำตาไหล
รักหมดใจ ให้รู้ คู่เคียงครอง
แต่มิอาจ วาดฝัน วันสมปอง
จึงต้องร้อง หมองช้ำ ซ้ำดวงใจ

จำใจตัด ปัดทิ้ง วิ่งจากมา
เจ็บอุรา กว่าเอ่ย เผยสิ่งใด
ไม่รู้จุด หยุดยืน สะอื้นไห้
ดั่งหัวใจ ใกล้แตก แลแหลกราญ

จำใจหนี ลี้หลบ ไม่พบเธอ
แม้อยากเจอ เผลอใจ ใคร่ฝันหวาน
ด้วยเพราะรัก รักเหลือ เหนือดวงมาน
จึงร้าว ราญ อย่างนี้ อย่างที่เป็น

ภาพวาด

แกล้งรัก




แกล้งรัก ภักใจมั่น
รู้ไหมฉัน แสนหวั่นไหว
รัก แท้ แลมอบใจ
สิ่งคืนให้ ใจร้าวราญ

เธอทำ ขย่ำยี่
ให้ ป่นปี้ ที่ใจก้าน
ความรัก ปักดวงมาน
ก็ถูกผลาญ ให้ราญรอน

รัก เอ๋ย ถูกเย้ยหยาม
โดนประนาม ความแออ่อน
หัวใจ หทัยรอน
เมื่อถึง ตอน เธอจรไกล

ให้รัก ไม่ภักแน่
เธอเปลี่ยนแปร แก่ใจได้
หม่น เอ๋ย หม่นหทัย
เหมือถูกไฟ บรรลัยกัลป์

แกล้งรัก แกล้งลวงหลอก
ให้ ช้ำชอก ตอกใจฉัน
แกล้งลง ไม่ตรงมั่น
แกล้งชีวัน ให้บรรลัย

ภาพ วาด

ฉันยังยืนที่เดิม





ณ ที่นี้ มีเพื่อน คอยเตือนปลอบ
หากช้ำบอบ รอบกาย พ่ายแรงท้อ
อยากให้เจ้า เข้าใจ ไว้สักข้อ
ว่าฉันรอ ต่อเติม เพิ่มแรงใจ

อยู่ในจุด สุดกล้ำ ย้ำว่าเพื่อน
ติดตรา เตือน เหมือนเงา เร้าหทัย
ทั้งที่จิต คิดวาด คาดการณ์ไว้
คือ เคียงใกล้ ใจช่อ ต่อสัมพันธ์

แต่สิ่งใคร่ ใกล้สุด หยุดที่มิตร
แนบ สนิท ชิดได้ ห้ามไหวหวั่น
เป็นมดแดง แฝงพวง มะม่วงมัน
ที่เธอ นั้น ไม่แม้ จะแลมอง

ถึงเข้าใกล้ ได้เคียง เพียงแค่เพื่อน
ไม่ อาจเคลื่อน เลื่อนขั้น ชั้นครอบครอง
แต่หัวใจ ในอก ดั่งตกต้อง
มี เธอจอง ห้องทรวง ทั้งดวงใจ

มิอาจหยุด สุดรัก หักใจลง
ด้วย มั่นคง ตรงแล้ว แก้วหทัย
จะให้เปลี่ยน เวียนผัน หันหาใหม่
ทำไม่ ได้ ใจนี้ เพราะมีเธอ

ภาพวาด

คนสำคัญไม่ใช่เรา



คนสำคัญ นั่นไง ไม่ใช่เรา
แอบ นั่งเศร้า เหงาใจ ใครจะรู้
รัก เธอมาก อยากเรียง แลเคียงคู่
แต่ ต้องหู่ ใจหมอง เธอมองเลย

ไม่ ใช่คน สำคัญ เธอมั่นรัก
เป็น เพียงหลัก พักใจ ใช้ก่ายเกย
ไม่ใช่ คน ตรึงตรา พาชิดเชย
เพียงแค่ เผย เอ่ยเล่า ยามเศร้าใจ

คน สำคัญ มั่นใจ เธอใคร่คู่
เขาคือ ผู้ อยู่ใกล้ เธอใช่ไหม?
คนที่ รัก แสนรัก ปักดวงใจ
คงไม่ใช่ ฉันนี้ ที่แอบมอง

ภาพวาด

เรื่องแฟนเก่า

ด้วย แฟนเก่า เขาเป็น เช่นเรื่องผ่าน
ของวันวาน นานมา ในคลาก่อน
แต่ วันนี้ ที่พบ ประสบจร
มิได้ซ้อน ซ่อนซับ ความลับใด

เชื่อใจ ซี่ ที่รัก อย่าหักหัน
เรื่องเก่านั้น มันเลย อย่าเอ่ยใหม่
คิดวน วก อกขวัญ หวั่นหทัย
แล้วเมื่อไหร่ ใจเรา จะเข้ากัน

เรื่องอดีต กรีดฝัง ในครั้งเก่า
อย่าเก็บเอา เผาใจ ให้ไหวหวั่น
มาเริ่มรัก ถักลาย สู่ปลายฝัน
ให้ทุกวัน มั่นคง ไม่หลงทาง

ฉันรักเธอ เสมอมั่น จากวันนี้
ไม่เคยมี ที่เหลือ เพื่อใครข้าง
ไม่เคยแล แคร์ใคร ในใจกลาง
ไม่เคยร้าง วางใจ ให้ใครชม

ทั้งสี่ห้อง ของใจ ในอุรา
มีเธอมา ตราตรึง ซึ้งเกลียวกลม
เป็นคู่ควง ห่วงใย ใจภิรมณ์
เป็นเส้นปม คมภาพ ตราบชั่วกาล

ภาพวาด

วันพฤหัสบดีที่ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2553

ภากร ตอนสาง





ภากร ตอนสาง


ตื่นมารับ กับแสง แห่งภากร
ตะวันรอน ตอนสาง ที่กลางเขา
หมูวิหก นกกา พนาเนา
ออก จาเร้า รวงรัง ฟังระงม



เสียงไพร สน ต้นอ้อ ทอผสาน
ลมโชยผ่าน ธารหนอง ร้องผสม
ฟ้าคลืนคลืน คลืนคราง พร่างฝนพรม
กลิ่นชวนชม ลมเชย ลำเพยมา

ภาพวาด


อย่ารอคน ที่ทิ้งเรา








เขาทิ้งไป ไยรอ ให้ท้อจิต
ขอสักนิด คิดครวญ ทวนสักหน่อย
เขาทื้งไป ใช่เผย เอ่ยให้คอย
แม้คำน้อย ถ้อยเอื้อน ยังเลือนลาง


หากจะรอ รอใคร ที่ใจตรง
ฉันก็คง ส่งเสริม เติมทุกอย่าง
แต่นี่เล่า เขาอิง แลทิ้งนาง
จะรอร้าง อย่างคิด มันผิดเอย

ภาพวาด




เป็นกลอน ที่เขียนให้พี่คนหนึ่ง เขา รอคนที่ทิ้งเขา สำหรับภาพ ส่วนตัว ไม่เห็นด้วย ตัวเราไม่ใช่สิ่งไร้ค่า ถ้าเขามองไม่เห็นค่าของเรา ทำไมจะต้องบั่นทอนค่าตัวเองให้น้อยลงไปด้วย

เพียง เธอ





เพียง เธอ


เพียง..เท่านี้ ที่ให้ หัวใจมา
เพียง..วาจา ว่ารัก ภักเสมอ
เพียง..คำพูด พิสูจน์ใจ จากใจเธอ
เพียง..พบเจอ เลอล้ำ ฉ่ำดวงใจ



เธอ..เท่า นั้น ฉันอยาก จะฝากจิต
เธอ..เท่านั้น ฉันคิด จะชิดใกล้
เธอ..เท่า นั้น ฉันหวง ดังดวงใจ
เธอ..ฉันใฝ่ ใคร่เคียงครอง

ภาพวาด


ทะเล จรดปลายฟ้า





ทะเล จรดปลายฟ้า

ทะเล จรดปลาย สายฟากฟ้า
งามตา น่าชม สมสมัย
ผืนทราย รายเรียง เพียงล้อมไว้
สนใจ แสนงาม เมื่อยามเย็น

ภาพวาด

ร่วม ด้วยช่วยกัน





ร่วม ด้วยช่วยกัน


เราก็ร่วม รวมด้วย ถึงช่วยได้
ถ้าปล่อยไป ให้รัฐ เขาจัดสรรค์
มันก็จะ เป็นงี้ ทุกวี่วัน
มาร่วมกัน มส่หน้ากาก จากนี้ไป



อย่าปล่อย ตก ยกไป ให้รัฐรับ
เราบังคับ เราเอง หากเกรงไหว
มาร่วมมือ ป้องกัน กันด้วยใจ
อาจพ้นได้ กว่าปล่อย เฝ้าคอยยา

ภาพวาด



ก้าวต่อไป





ก้าว ต่อไป


คงจะย้อน เวลา คราที่ผ่าน
ให้ มันหวาน เหมือนดั่งเดิม เติมใส่สี
มิได้ดอก บอกเลย เผยวลี
เพราะ ไม่มี ทางเป็น เช่นรำพึง


ก้าวต่อไป เถิดหนอ ของจงก้าว
ความ ปวดร้าว คราวนี้ ที่ใจขึง
คงไม่มี ทางเลี่ยง เพียงจะดึง
ความ เจ็บจึง ตรึงอยู่ มิรู้ลา


ขอให้ก้าว ต่อไป ไม่หันกลับ
เวลา กาล จะซับ ดับใจหนา
ขออย่าท้อ ต่อทุกอย่าง ทางที่มา
ขอจงฝ่า กล้าแกร่ง ด้วยแรงใจ

ภาพวาด


วันพฤหัสบดีที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2553

เจ็บ..เมื่อเธอไป




































เจ็บนี้หนา ตราตรึง ถึงก้นราก
เหมือนรอยจาก ฝากช้ำ น้ำตาไหล
เจ็บสุดสุด ขุดลง ตรงหัวใจ
เมื่อเธอไป ไกลจร สะท้อนทรวง

ภาพวาด
.

ภาพเก่า



























ภาพรูปบ้าน ชาลเขา ที่เราแต้ม
ใช้สีแซม เติมต่อ แค่พอสม
เป็นความงาน ความหลัง ครั้งตรอมตรม
เป็นภาพคม เส้นแดง ของแสงจันทร์


เป็นภาพเก่า เราชอบ จึงกอปรเก็บ
เป็นภาพเจ็บ เช็ดคราบ ภาพวาดฝัน
เป็นภาพแสง แรงน้อย รอยชีวัน
เป็นภาพบั่น สั่นครอน ตอนเขาลา

ภาพวาด
.

ขอฟ้า..อย่ามีรัก


























หากความรัก ทำให้ ใจฉันเจ็บ
สุดหนาวเหน็บ เก็บกด สลดจิต
จึงอยากขอ ต่อฟ้า พาลิขิต
อย่าให้คิด รักใคร ที่ไหนเลย


ไม่อยากเจ็บ ไม่อยากช้ำ จนคร่ำครวญ
ไม่อยากทวน ไม่อยากทบ พบเฉลย
ไม่อยากข้าง ไม่อยากเคียง เพียงแค่เชย
ไม่อยากเลย ไม่อยากลง ตรงที่จร

ภาพวาด
.

อย่าปล่อยมือ






















อย่าห่างไกล ให้ใจ ฉันไหวหวั่น
อย่าร้างมั่น สัญญา ที่ว่าไว้
อย่าปลาอยมือ สื่อลาย ของสายใย
อย่าทิ้งให้ ใจเดี่ยว ต้องเปลี่ยวดาย


ปล่อยคืนวัน ผันผ่าน ตามกาลผก
ปล่อยเธอปก อกป้อง ครองเคียงหมาย
ปล่อยเวลา นาที ที่เคียงกาย
ปล่อยให้นาย ชายที่รัก นั้นภักครอง


มือ ในอุ้ม ชุ่มเหงื่อ เมื่อสบตา
มือฉันล้า พาไหว ใจสั่นร้อง
มือเก้กัง ครั้งครา เมื่อตามอง
มือจับต้อง น้องนี้ พี่อย่าจร

ภาพวาด
.

อยาก ให้คิดเหมือนกัน





อยาก ให้คิดเหมือนกัน



รู้หัวใจ ในตอนนี้ มีเพียงเธอ
จึงละเมอ เพ้อหา ในคลาฝัน
แม้ตื่นสบ พบแสง แห่งตะวัน
ก็ ยังคง เป็นเธอนั้น ที่ฉันเจอ


อยาหให้ห้วง ทรวงลึก สำนึกจิต
เธอ แอบคิด นิดหนึ่ง ซึ้งเสมอ
ว่ามีฉัน นั้นเรียง เคียงข้างเธอ
และ ไม่เผลอ ใจใฝ่ ให้ใครครอง

ภาพวาด


เบื่อหลังภาพ










เบื่องหลังภาพ ฉาบปรอย รอยน้ำตา
คิดถึงมา พาหวั่น คนผันแปร
เหลือเพียงซาก ฝากไว้ ไม่แยแส
ใจท้อแท้ แออ่อน นอนกล้ำกลืน


ความรักที่ มีเคย กลับเลยผ่าน
เหลือเพียงวาน ผลาญเผา ให้เราขื่น
จบกันลง ตรงเรียง เพียงชั่วคืน
ใจเป็นอื่น ขื่นมัว สลัวลาง

ภาพวาด

ฝน พรำ





ฝน พรำ



ยามฝน หล่นร่วง เมื่อช่วงสาย
เย็นสบาย กายชื่น ยืนสะท้าน
หมูแมกไม้ ไหวพริ้ว ทิวลำธาร
สวยตระการ ม่านฟ้า สุธาดิน


หอมกลิ่นไอ สายฝน ที่หล่นร่วง
สุขในทรวง ดวงฤทัย ใจถวิน
เอน-โอน-ไหว ไปตามลม ที่พรมริน
พื้นแผ่นดิน ยินยล เพราะฝนพรำ

ภาพวาด


เห็น ช้างขี้ ขี้ตามช้าง



เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้าง




เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้าง : ทำเลียบแบบคนใหญ่คนโตหรือคนมั่งมี ทั้ง ๆ ที่ตนไม่มีกำลังทรัพย์หรือความสามารถพอ


เห็น ช้างขี้ ขี้ตามช้าง ทำกร่างโก้
อพิโธ่ คนหนอ พอได้ไหม
เขามีเงิน มีทอง กองเกลื่อนไป
แต่เราไซร้ ไม่มี นี่แหละเรา



เขา ซื้อเพชร ซื้อพลอย นับร้อยเส้น
ใส่แล้วเด่น เห็นวับ ประดับเข้า
เรา มีกิน เลี้ยงตัว อย่ามัวเมา
เอาแบบเขา เราจะยาก ลำบากนาน



มี แค่ไหน ใช้แค่นั้น นั่นแหละหนา
อย่าได้คว้า หาเพิ่ม เติมสังขาร
เมื่อ ไม่พอ ก็หมดสุข ทุกข์เท่านาน
พระภูบาล สอนไว้ ให้พอเพียง

ภาพ วาด


หอก ข้างแคร่



หอกข้างแคร่



หอกข้างแคร่ : คนใกล้ชิดที่อาจคิดร้ายถึงมาเมื่อไหร่ก็ได้,ศัตรูที่อยู่ข้างตัว


หอก ข้องแคร่ แท้ศัตรู ดูไม่ออก
มาลวงหลอก ยอกยัก แล้วหักหลัง
ใช้ ความซื่อ สัตย์มี ที่จริงจัง
มากรีดเชือด เลือดหลั่ง คลั้งค้างใน



เป็น เพื่อนกัน เพื่อนกู แต่อยู่มา
อนิจจา ข้าคิด ผิดสิ่งไหน
เคยร่วม สุข ทุกข์เศร้า แต่เยาว์วัย
เหจุไฉน ไยคิดร้าย หมายชีวี



ให้ ความรัก ความไว้ใจ ให้และมอบ
แต่สิ่งตอบ กอปรยื่น คืนบีดสี
เธอ หักหลัง ดังจะฆ่า ไม่ปรานี
หรือไมตรี มีนั้น มันไม่พอ



เธอ อยากได้ สิ่งใด อะไรหนา
จงกล่าวมา ว่าไข ที่ใจขอ
ฉันจะให้ ทุกอย่าง วางพะนอ
ส่วนไมตรี มีต่อ ฉันขอคืน

ภาพวาด


อด เปรี้ยวไว้กินหวาน

...อดเปรี้ยวไว้กินหวาน...




อดเปรี้ยวไว้กินหวาน : อดใจไวเก่อน รอสิ่งที่ดีกว่าข้างหน้า



จง อดเปรี้ยว ไว้กินหวาน โบราณว่า
เป็นคำสอน แต่ก่อนมา หาลืมไม่
สิ่ง ที่จิต คิดว่าดี นั้นมีไว้
ก็หาใช่ กว่าควรคู่ รู้ไหมเออ



เปรียบ เหมือนดัง หนุ่มสาว คราวแรกสบ
อย่าลี้หลบ หลีกเลี่ยง เพียงใจเผลอ
จง ยับยั้ง ชั่งใจ ไว้หน่อยเธอ
หากละเมอ เพ้อพร่ำ อาจช้ำใจ



ดูนานนาน ดูดีดี อย่าผลีผลาม
หากเกินงาม ความไม่เหมาะ เพราะหลงไหล
คนที่ ทุกข์ คนที่เก็บ เจ็บทรวงใน
ก็คือเรา ใช่ใคร ขอให้จำ



ใช้เวลา หาค่า ว่าเหมาะควร
อย่ารีบด่วน พลวดพลาด อาจถลำ
อดใจไว้ เถิดนะ จะไม่ช้ำ
เหมือนลำนำ คำพังเพย ที่เอ่ยแล


ภาพวาด

พังเพย คำ-ทำเป็นกลอน





พังเพยคำ-ทำเป็นกลอน



พังเพย คำ ทำเป็นกลอน วาดษรสาย
เรียบเรียงปลาย ลายสือ ใช่ถืออ้าง
หาก แต่คิด จากจิตใจ ในส่วนกลาง
จินตนาฯ สรรค์สร้าง ร่างวาจา



จาก คำไทย ให้ความรู้ ชูความคิด
ขีดลิขิต เป็นเรื่องสั้น กลั่นภาษา
ค่อย.ค่อย ร้อย ค่อย.ค่อยเคียง เรียบเรียงมา
เป็นความสุข สนุกฮา ภาษากลอน

ภาพ วาด