---->>
♫♥ หนึ่งนาทีของเราไม่เท่ากัน
หนึ่งนาทีคนรอก็อ่อนล้า
จะเปรียบว่าหนึ่งกาลนั้นคงได้
และแต่ละนาทีที่ผ่านไป
เธอรู้ไหมคนรอทรมาน
เพียงหนึ่งคำที่ขอให้รอนี้
ด็เหมือนมีห่วงน้อยเข้าร้อยผ่าน
มัดพันผูกถูกจุดสุดจะทาน
เป็นปราการคล้องไว้ด้วยใจเธอ
คนที่รอท้อนักชักหวั่นไหว
กลัวคนไกลเปลี่ยนแปรแลพลั้งเผลอ
ไม่กลับมาหากันให้ฉันเจอ
และคงต้องรอเสมอ..ถึงเธอลืม
หนึ่งนาทีของเราไม่เท่าหรอก
คำเธอบอกให้รอพอปราบปลื้ม
แต่ยิ่งผ่านนานไปเหมือนให้ยืม
เพราะคนดื่มรสคำ...ฉันจำเอง
.........
ภ.ภาพวาด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น