ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

"ขอพระองค์ทรงพระเกษมสันต์...เป็นมิ่งขวัญคนไทยทุกถิ่นฐาน...มีพระชนม์มายุยิ่งยืนนาน...พระภูบาลคุ้มเกล้าเราชาวไทย"

จินตนาการผ่านคำพร่ำอักษร..มิใช่กลอนชีวิตลิขิตเขียน..ด้วยสนุกสุขใจจึงใฝ่เพียร..หากผิดเพี้ยนติติงขอวิงวอน
---->>

วันศุกร์ที่ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2554

น้ำท่วมมา->น้ำตาไหล->น้ำใจริน





น้ำท่วมมา->น้ำตาไหล->น้ำใจริน



ธรรมชาติกราดเกรี้ยวน้ำเชี่ยวกราด
อุทกภัยแห่งชาติมิอาจฝืน
เกือบทั่วทั้งแผ่นดินถิ่นเคยยืน
ถูกกลบกลืนผืนน้ำคราคร่ำไป


ให้เดือดร้อนทุกข์ยากลำบากทั่ว
บ้างหมดตัวสูญสิ้นถิ่นอาศัย
บ้างเรร่อนรอนแรมแกมเหนื่อยใจ
ทอดอาลัยชีวิตอนิจจา


อย่าท้อแท้..แม้พัง..หวังยังอยู่
ขอจงสู้วันนี้..มีวันหน้า
สิ่งประสบพบเห็นเป็นราคา
น้ำท่วมมา->น้ำตาไหล->น้ำใจริน


ใช่ทุกข์เรา..ทุกข์เขา..เพียงเท่านี้
แต่คือทุกข์..ทุกชีวีที่สูญสิ้น
จะยากดีมีจนคนมีกิน
ต่างต้องดิ้นให้รอดเพื่อปลอดภัย


ยื่นน้ำใจให้กันปันสักหน่อย
เพียงนิดน้อยถ้อยทีถ้อยอาศัย
อย่ายื้อแย่งแกล้งชิ่งเพียงชิงชัย
ผลที่ได้คือลบมิจบดี


อย่าซ้ำเติมเพิ่มทุกข์ให้จุกหนัก
หมายลอบลักกอบโกยขโมยหนี
ขึ้นราคาค่าของจ้องราวี
มันย่ำยีกันไปอย่าได้ทำ


โปรดเห็นใจกันเถิดประเสริฐแท้
อย่ารังแกได้ไหมมันไม่ขำ
นาชีวิตคิดดูผู้ชอกช้ำ
จะเหยียบย่ำกันไปถึงไหนเธอ


เปลี่ยนสายน้ำกราดเกรี้ยวที่เชี่ยวไหล
เป็นสายธารน้ำใจให้เสนอ
คนละน้อยคนละนิดคิดซิเธอ
จะเลิศเลอเพียงใดแค่ให้กัน
.........
ภ.ภาพวาด

วันจันทร์ที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2554

วัฏจักรโลก





ตะวันทอยอแสงแฝงไออุ่น
รุ่งอรุณเช้าใหม่สดใสศรี
หมู่แมกไม้ไหวโยกลมโกรกตี
กลีบมาลีปลิวหล่นบนลานดิน


วิหกน้อยลอยลิ่วทิวเขาเขียว
เส้นทางเคี้ยวลดหลั่นตามชั้นหิน
น้ำตกใสไหลเอื่อยระเรื่อยริน
ทุกชีวินในพนาพาเวียนวน


สัตว์ใหญ่น้อยถ้อยทีถ้อยอาศัย
ตามชะตาพาไปในไพรสณฑ์
กบกินแมลงแร้งกินเนื้อเพื่อชีพตน
กระบวนกลธรรมชาติมิอาจแปลง


ป่าเลี้ยงสัตว์->สัตว์ปลูกป่าอย่างผาสุข
ทุกทุกยุคถิ่นทั่วหัวระแหง
วัฏจักรโลกนี้มีแสดง
มนุษย์แสร้งแกล้งเบลอหรือเผลอไป


ทั้งโกยใช้ไม่ยั้งจึงพังสิ้น
ปากก็กินมือนั้นกอบเป็นหอบใหญ่
บ้างทิ้งขว้างอย่างไร้ค่าน่าเหนื่อยใจ
โลกบรรลัยเพราะมนุษย์มิหยุดพอ


น้ำท่วมฟ้าปลากินดาวก็คราวนี้
คงถึงที่มนุษย์บ้างเคยสร้างก่อ
เผาทำลายตัดขุดถึงจุดตอ
แม้หลุมบ่อถมกลืนเป็นพื้นทาง
.........

วันเสาร์ที่ 8 ตุลาคม พ.ศ. 2554

อิสระสบาย





อิสระสบาย



หนึ่งชีวิตคิดดูก็อยู่ได้
หากมีใครไหนมาคงพาหมอง
เรื่องความรักหนักใจมิใคร่ปอง
ขออยู่ครองคานเจ้าทุกเช้าเย็น


อิสระจะตายสบายนัก
มีแค่รักเที่ยงแท้ที่แลเห็น
ไม่ขวนขวายชายชิดจิตลำเค็ญ
สิ่งที่เป็นหรูดีไม่มีภัย


พี่ยุยงส่งเสริมให้เติมรัก
หรือว่าชักรำคาญพาลผลักไส
มีน้องป่วนกวนมากอยากไล่ไป
จึงบอกให้มีคู่..เลิกดูแล


ถ้าป่วนนักชักเบื่อเหลือรับไหว
ก็ทิ้งไปเอ่ยลาอย่าแยแส
จะอยู่ได้หรือไม่ใครรังแก
ไม่ต้องแม้มาดูรับรู้การณ์


แต่สิ่งหนึ่งซึ่งอยากฝากเพื่อขอ
อย่าคิดยอชายใดให้หักหาญ
ถ้าหมายร้อยก้อยคู่เลิกอยู่คาน
จะหาสารสัมพันธ์เองร้องเพลงคลอ


แต่นี่เนาะเพราะใจมิใคร่คิด
ถือเป็นสิทธิ์สมัครรักไม่ต่อ
อยุ่คนเดียวเที่ยวได้สบายพอ
ถึงทุกข์ท้อก็ทนเดี๋ยวพ้นเอง
.........

ภ.ภาพวาด

วันพุธที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2554

◆ หน้าฉาก

◆ หน้าฉาก









หน้าฉาก  :  ที่ แสดงให้ปรากฏเปิดเผย เช่น ฐานะหน้าฉากของเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง แต่ความจริงค้าขายยาเสพติด, ตรงข้ามกับ หลังฉาก. น. ความเป็นไปหรือพฤติกรรมที่เปิดเผย, ตรงข้ามกับหลังฉาก.



อยู่หน้าฉากหลากหลายขายภาพพจน์
ยึดถือกฎกติกาน่าสรรเสริญ
ทั้งวาจาท่าทีที่ชวนเชิญ
พาหลงเพลินเดินชอบมอบคะแนน


เข้าทุกตรอกซอกซอยไม่ถอยหนี
แม้ถิ่นที่หฤโหดยังโลดแล่น
เอาใจใส่ให้รู้ว่าผู้แทน
ตามแบบแผนหาเสียงเคียงประชา


นโยบายหลายหลากมากความคิด
ดูเครดิตจะดีที่สรรหา
แล้วแต่พรรคใดใดไหนมีมา
ให้ผู้กา..กาเบอร์แล้วเธอเป็น


เมื่อผู้ได้กู่ก้องร้องเฮโห่
แต่งานโชว์เสียงได้กลับไม่เห็น
หมดวาระลงไปแบบใจเย็น
ผู้ลำเค็ญคือประชาตาดำดำ


ด้วยฉากหลังโกงกินไม่สิ้นสุด
ทุกทุกจุดรัฐบาลผลาญกันหนำ
อร่อยเพลินเงินประชาพาล่ำซำ
ได้หิ้วหอบเป็นกอบกำนำกันไป


นี่น่ะหรือผู้แทนดูแสนเท่
แท้ไอ้เข้ข้างลายกายไม่ใหญ่
อยู่ในคราบของมนุษย์สุดวิไล
ชอบลากไก่ลงกินยังถิ่นบึง
.........

ภ.ภาพวาด




ปมเชือก






ปมเชือก


เจอทุกข์โหมโถมเข้าก็เศร้าได้
แต่หาใช่ยอมแพ้แค่ที่ว่า
ตั้งสติตรึกตรองมองทุกครา
แก้ปัญหาจากต้นค้นให้ดี


หากเปรียบเหมือนเงื่อนรัดมัดกายอยู่
เราต้องดูทีละเปลาะเกาะแกะคลี่
ค่อยค่อยคลายสายเชือกเลือกเส้นมี
สาวถี่ถี่ดึงหลุดเป็นจุดไป


อย่าใจร้อนเร่งเร้าไม่เข้าท่า
สบัดพาเงื่อนมั่วพันตัวใหญ่
จากเก่าที่มีมาพาโยงใย
เกิดปมใหม่ขึ้นเติมเพิ่มเป็นพัน


สติมาปัญญาเกิดเปิดทางรอด
มิต้องจอดอย่างเก่าเฝ้าโศกศัลย์
ทุกปมเงื่อนเคลื่อนคลายได้ทั้งนั้น
อยู่ที่เราอดกลั้นกับมันพอ
.........
ภ.ภาพวาด

สมกันไหม





สมกันไหม?


ไม้และป่าผาเขาลำเนาห้วย
สิ่งอำนวยเอื้อโปรดประโยชน์แน่ว
ถูกทำลายตายคว้างถูกถางแนว
ทั่วทุกแถวขอบเขตเหตุเพื่อเงิน



ทั้งคนจรหมอนหมิ่น,คนถิ่นที่
สำนึกดีมีไหมให้สรรเสริญ
แค่รักษาค่าคงมิหลงเพลิน
ชีพดำเนินต่อได้ไปอีกไกล



แต่นี่เนาะเพราะโลภละโมบมาก
จึงทุกข์ยากทั่วหน้าพาหวั่นไหว
แค่เพียงเม็ดเศษทานเขาหว่านไว้
ทุกข์ที่ได้ไงเล่าเท่าทวี



สมกันไหมได้มาเมื่อคราก่อน
สิ่งที่ย้อนคืนรับกลับยากหนี
นายบุญกลุ่มทุ่มให้ได้ใช้มี
เขาหลบลี้ภัยซวยด้วยไหมเออ



รณรงค์คงถูกที่ปลูกป่า
แต่ทว่าช้ามากหากเสนอ
กว่าจะงอกออกงามกี่ยามเธอ
ถึงจะเจอไม้ใหญ่ให้พักพิง



มันหมดแล้วแน่วแน่เกินแก้ไข
จากนี้ไปหนทางต่างจมดิ่ง
โลกวิบัติสัตว์-คนแก่งเข้าแย่งชิง
ทุกทุกสิ่งเลวร้ายสลายลง
.........

ภ.ภาพวาด

ได้สู้



ได้สู้





แม้คืนเหงาเศร้าไปใจยิ่งหงอย
สร้างปมด้อยอยู่ไยจงไขกล่าว
ลองยิ้มนิดมิตรประโลมคอยโน้มน้าว
ทุกทุกก้าวมีกันอย่าหวั่นเกรง


ณ โค้งฟ้าดาราพาเฉิดฉาย
ทอประกายระยับระยิบกระพริบเปล่ง
แสงเรืองเรืองเบื้องหน้าพาครื้นเครง
มะบรรเลงเพลงสนุกเพื่อปลุกแรง


กำลังใจเติมใจแล้วไปต่อ
ที่ทุกข์ท้อข้อผิดเพราะคิดแผลง
สิ่งร้ายดีมีเวียนไม่เปลี่ยนแปลง
ใช่ใครแกล้งหยิบยื่นให้ขื่นตรม


หากสิ่งดีมีตลอดไม่จอดฝืด
ชีวิตจืดเกินไปมันไม่สม
ต้องมีทุกข์บุกโจมโถมเกือบจม
จะได้ชมเรายอดที่รอดมา


เพราะคุณค่าว่าไปคือได้สู้
ใช่จะอยู่เพื่อตายแบบไร้ค่า
ถือกำเนิดเกิดแล้วแนวทางพา
สร้างราคาตัวขึ้นว่ากึ๋นมี
.........

ภ.ภาพวาด

หวังเป็นที่ยึด




หวังเป็นที่ยึด



รับชะตาฟ้าสั่งตามผังแผน
ใครเขียนแปลนชีวีตีให้ต่ำ
ไม่มีสิทธิ์คิดสู้อย่าผู้นำ
ต้องจองจำใจไว้หรือไรกัน?


ที่ว่าตั้งหวังไว้จนไกลสุด
หมายเพียงฉุดกายล้าพาถึงฝัน
ส่วนจะไปไกลเท่าใดไม่สำคัญ
เพียงแค่ฉันรับรู้ยังสู้พอ


หวังให้ไกลไปแค่ครึ่งไม่ถึงเป้า
ยังภูมิใจหลายเท่าเราเติมต่อ
หวังแค่คืบ..สืบเท้า..เพียงก้าวท้อ
รู้ไหมหนอเหน็บหนาวร้าวทั้งทรวง


เพราะความหวังยังมีเป็นที่ยึด
จึงได้อึดอดทนพ้นหลายช่วง
หากว่าหวังพังลงใจคงกลวง
สิ่งทั้งปวงด้อยค่าพาอ่อนแรง


เมื่อมีหวังยังสุขสนุกต่อ
ไอ้ความท้อมิกล้ามาแอบแฝง
อาจมีบ้างพลั้งพลาดหวาดระแวง
จนคล้ายแบ่งแรงใจให้น้อยลง


เพียงชั่วเดียวเดี๋ยวด๋าวที่เราท้อ
ความหวังต่อแรงกล้านำมาส่ง
มุ่งเผชิญเดินหน้าอย่างกล้าคง
ฝ่าทุกข์ดงพงพีทุกที่ทาง
.........

ภ.ภาพวาด

ถึงที่สุด






ถึงที่สุด




และจากนี้ต่อไปในภายหน้า
จะทุกข์กว่าหลายเท่าเฝ้าคร่ำเคร่ง
เป็นเหตุผ่านการทำก่อนำเอง
ผลละเลงร้อนรนทนรับไป



โลกสร้างเรากำเนิดเกิดมาผลาญ
โลกก็หาญหักล่าฆ่าเราได้
โลกให้มีที่พักพำนักใจ
โลกก็ให้ที่ตายได้เช่นกัน



เมื่อโลกให้ได้ถึงซึ่งที่สุด
เราไม่หยุดละโมบโลภโมโทสัน
ความวิบัติจึงมีแก่ชีวัน
เหตุทั้งนี้ผลทั้งนั้นมันมีมา



อย่าคิดเคร่งเกรงหวั่นในวันทุกข์
แล้วจะลุกขึ้นร่างสร้างผืนป่า
คงมิทันท่วงทีที่เวลา
ด้วยเกินกว่าเปลี่ยนแปรแก้ไขการณ์



ถึงคิดนำทำจริงสิ่งที่หวัง
คงเพียงยั้งชั่วแว้บแป๊บเดียวผ่าน
ยืดเวลาพาไปได้ไม่นาน
สู่สงสารเช่นเก่าเฝ้าคร่ำครวญ



เพราะมนุษย์สุดประเสริฐเกิดมาย่ำ
ล่วงเขตล้ำลุยบุกหมดทุกส่วน
มิมีเส้นเว้นละตามกระบวน
เข้าปั่นป่วนทุกป่าค้าไม้กิน
.........

ภ.ภาพวาด

ตราบใจยังหวัง





ตราบใจยังหวัง



ฟ้ามืดมนหม่นหมองมองไม่เห็น
ทุกสิ่งเป็นเงาดำทำหวั่นไหว
ในเส้นทางย่างก้าวเหน็บหนาวใจ
เืกือบจะไม่ไปต่อ..ท้อสุดทน



แต่ชีวิตคิดดูสู้ให้สุด
ที่สะดุด..หยุดมอง..ตรองสักหน
ภูผาขวางทางไปหรือใจตน
ที่เป็นคนขวางไว้ไม่ไปเอง



หมื่นเส้นทางย่างก้าวยาวแค่ไหน
หรือหมื่นภัยไล่ล่าพาคร่ำเคร่ง
หากหนึ่งจิตคิดสู้มิรู้เกรง
ความวังเวงที่รู้สึกสำนึกเรา



ตราบเมื่อใดใจยังมีหวังอยู่
จะขอสู้ต่อไปให้ถึงเป้า
ฝ่าทุกทุกอุปสรรคแม้หนักเบา
เพื่อตามเอาฝันฉันนั้นมาครอง



หวังไม่นานพานพบประสบเสร็จ
ความสำเร็จมีสู่ให้กู่ก้อง
ฟ้าสว่างกระจ่างแจ้งฉายแสงทอง
งามผุดผ่องส่องทางเราย่างไป
.........

ภ.ภาพวาด


กลอนยังไม่จบ  โดนบังคับให้จบ มีสั่งอีกต่างหาก 155

วันเสาร์ที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2554

ธรรมชาติเอาคืน




ธรรมชาติเอาคืน




ฟ้าสว่างจางฝน..คนซิทุกข์!!
น้ำท่วมบุกลุกลามเกินความจุ
ไร้อำนวยผู้ประถม...อารมณ์คุ
ร้อนระอุทุกหย่อมหญ้าประชาไทย


ดินสไลด์ไหล่เขาเข้าทับถม
บ้านเรือนจมผู้คนตายก่ายกองใหญ่
อพยพย้ายแยกแตกกันไป
บ้างพลัดพรากจากไกลหาไม่เจอ


โลกสำแดงแรงฤทธิ์ปลิดชีพหมด
คงเหลืออดชิงชังคนพลั้งเผลอ
ตัด,ทำลายเหมือนไร้ค่า..มาบำเรอ
เพียงปรนเปรอชีวิตมิคิดพอ


ทั้งไร่นาป่าสวนล้วนเหลือน้อย
ด้วยคนคอยโกยกอบเป็นหอบห่อ
สะสมทรัพย์นับเพลินเดินเคลียคลอ
ธรรมชาติร่อยหรอก็มิแคร์


เมื่อถึงวันมันหมดลดระดับ
ธรรมชาติขอกลับจะปรับแก้
คนโอดครวญล้วนเศร้าเขารังแก
ร้องไห้แงไร้ที่นอนน่าอ่อนใจ


มันเป็นกฎเป็นเกณฑ์มิเว้นดอก
มีเหตุบอกผลตามความที่ได้
เมื่อเคยหยิบเคยยืมอย่าลืมใช้
ทุกสิ่งใช่ของฟรีที่มีมา

..........

ภ.ภาพวาด

ไม่ได้จะซ้ำเติมค่ะ แต่ไม่เดือดร้อนแค่นี้หรอกค่ะ

ในใจรัก





                                     ขอบ  เขตแดนแคว้นกว้างเดินทางพบ

                                     คุณ  ค่าทบทูนไว้ช่างใหญ่ยิ่ง

                                     ใน  ทรวงซึ้งถึงอุ่นเคยหนุนอิง

                                     ใจ  แนบนิ่งสิ่งมีนี้พานำ

                                     รัก  สวมกอดปลอดภัยได้เสมอ

                                     ที่  ได้เจอเธอมาพาชุ่มฉ่ำ

                                     หนัก  ปัญหาพาพ้นผจญทำ

                                     แน่น  ในคำล้ำค่าว่า"รักกัน

                                                                          ภ.ภาพวาด

ดำใจสีดำ




อยู่กับเหงาเศร้าซึมทำขรึมเคร่ง
ถูกละเลงสีดำช้ำเกินดิ้น
มิมีใครให้รักภักดิ์ชีวิน
ในดวงจินต์จึงหมองนองน้ำตา


บางครั้งคราวเทาแซมแต้มมานิด
ดำพิชิดชิงชัยใจหมดท่า
มีแต่ดำคลุมครอบรอบกายา
อนิจจาโอ้จิตลิขิตใคร


ฤาว่าฉันถูกสร้างบนทางทุกข์
อันความสุขหลีกหายมิกลายใกล้
ชีวิตถึงดำดิ่งยิ่งอาลัย
ความสว่างไสวไม่พบเจอ
.........

ภ.ภาพวาด

 217