ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

"ขอพระองค์ทรงพระเกษมสันต์...เป็นมิ่งขวัญคนไทยทุกถิ่นฐาน...มีพระชนม์มายุยิ่งยืนนาน...พระภูบาลคุ้มเกล้าเราชาวไทย"

จินตนาการผ่านคำพร่ำอักษร..มิใช่กลอนชีวิตลิขิตเขียน..ด้วยสนุกสุขใจจึงใฝ่เพียร..หากผิดเพี้ยนติติงขอวิงวอน
---->>

วันอังคารที่ 31 มกราคม พ.ศ. 2555




แผลในใจ



วันเวลาความไว้ใจในชีวิต
ฉันอุทิศทุ่มเทไม่เฉไฉ
เพื่อจะมีเธออยู่เป็นคู่ใจ
เสียอะไรก็ยอมพร้อมจะทำ


แต่สิ่งที่เธอให้ไว้กับฉัน
คือภาพวันจากลาเมื่อคราค่ำ
เป็นร่องรอยแผลใจไว้จดจำ
สุดเจ็บช้ำเหลือกล่าวร้าวฤทัย


นี่น่ะหรือการตอบแทนสุดแสนซึ้ง
กับรักหนึ่งที่คงมั่นไม่หวั่นไหว
สิ่งที่พบจบลงตรงจากไป
น่าขอบใจบทเรียนนี้ที่ให้มา


นี่น่ะหรือการตอบแทนสุดแสนช้ำ
ความทรงจำดีดีไม่มีค่า
ความไว้ใจในรักถูกหักลา
เหลือเพียงคราบน้ำตาอาบหน้านอง
.........

ภ.ภาพวาด


วันอาทิตย์ที่ 29 มกราคม พ.ศ. 2555

เราเลือกเอง


เราเลือกเอง


คิดทุกมุม คลุมครอบ รู้รอบด้าน
จึงจักผ่านสิ่งร้ายเรื่องคล้ายคลี่
ปมปัญหามากมายทั้งหลายนี้
เมื่อมันมีเข้ามาก็อย่ากลัว

ถ้าไม่คิดไม่ตรองมองอย่างหวาด
ทำขี้ขลาดแล้วหยุดคือมุดหัว
เจอปัญหาไม่เดินเพราะเกินตัว
ชีวิตมัวมืดบอดตลอดไป

เราเลือกเองเส้นทางวางชีวิต
เรามีสิทธิ์เต็มที่..เอาดีไหม
เราเลือกสู้อยู่ต่อหรือพอใจ
ที่จะให้มันจบ..ลองทบทวน
.........

ภ.ภาพวาด

วันเสาร์ที่ 28 มกราคม พ.ศ. 2555

คิดเยอะ





เพราะคนเราคิดกันเยอะ
มันถึงได้เลอะเทอะกันอย่างนี้
แต่พอคิดน้อยกว่าที่มี
มันก็ถึงทีที่อับจน
จะคิดมากหรือคิดน้อย
ควรค่อยค่อยใช้เหตุผล
ใคร่ครวญกระบวนกล
จึงจักพ้น วังวนมาร
-----------------------------
ภ.ภาพวาด

กลอนเปล่า แต่งแบบ งง เพราะตอนเขียนนินทา คน(ไม่รู้จัก)อยู่
ผิดศีลด้วยซีเรา 555
  201

วันศุกร์ที่ 27 มกราคม พ.ศ. 2555

เตือนตน




เตือนตน


เตือนตนไว้ให้ดีสิ่งที่คิด
อย่าได้ผิดพลั้งพลาดอาจปั่นป่วน
ก่อนจะทำตรึกตรองลองประมวล
ความถี่ถ้วนพึงมีจะดีเอง


อย่าเลินเล่อเผลอไผลทำไปก่อน
ความใจร้อนตัวร้ายทำลายเร่ง
ใช่กับไม่ ไม่แน่แค่ต้องเกรง
อย่าอวดเบ่งเก่งกล้า..พลาดมาตาย

.........
ภ.ภาพวาด

วันพฤหัสบดีที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2555

เติมน้ำมัน









เติมน้ำมัน



เวลาเธอไม่อยู่รู้บ้างไหม
ว่าหัวใจลึกลึกนึกสับสน
เรื่องมากมายประดังให้กังวล
ความอดทนถึงสุดจุดต่ำลง


แต่ก่อนนั้นมันดีมีเธอข้าง
เดี๋ยวนี้คว้างเหลือเกินจนเดินหลง
เหมือนโลกหมุนวุ่นวายคล้ายให้งง
ยากจะทรงกายยืนยังผืนดิน


หากได้รักนั้นเพิ่มเติมใจล้า
คงฟันฝ่าทุกข์ยากลำบากสิ้น
หากครั้งนั้นเธออยู่คู่ชีวิน
ฉันคงดิ้นได้ต่ออย่างพอทน


แต่รู้ไหมกำลังใจมันได้หมด
ก็เหมือนรถทิ้งไว้เขาไม่สน
ถ้ามีใครเติมน้ำมันปั่นเครื่องยนต์
จะวิ่งบนถนนอย่างเดินทางไกล


และตัวฉันพอกันมันไม่ต่าง
หวังคนข้างเติมรักเป็นหลักให้
ต่อชีวิตเดินสู่ประตูชัย
"กำลังใจ"เท่านั้นที่ฉันรอ
.........

ภ.ภาพวาด





ปล.ขอบคุณพี่ที ที่แนะนำให้ฟัง ไมโคร ตอนนี้เลยหลงไปเลย 555


วันพุธที่ 25 มกราคม พ.ศ. 2555

เอาไปเลย





เอาไปเลยหัวใจใคร่เสนอ
แค่เพียงเธอคนนี้ที่รักมั่น
ไม่มีใครไหนอื่นขอยืนยัน
แค่เธอนั้น..ทั้งใจ->ให้หมดเลย

คงเป็นเธอตัวจริงกับสิ่งนี้
รักที่มีบอกใจให้รีบเผย
ถึงไม่นาน เจอคุณ ฉันคุ้นเคย
อยากลงเอย ตรงนี้..ที่มีเรา
.........

ภ.ภาพวาด

วันอังคารที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2555

ใจพ่อใจแม่



พ่อกับแม่ทำทุกอย่างสร้างเพื่อลูก
ความพันผูกทางสายเลือดไม่เหือดหาย
แม้ทุกข์ยากเพียงไรให้ลูกสบาย
พ่อกับแม่ลำบากกายมิได้เกรง

ผิดกับลูกทิ้งลงไม่ส่งเสีย
ปล่อยให้เมียทำร้ายหมายข่มเหง
ทำกับพ่อทำกับแม่ของแก่เอง
ดั่งบทเพลงขับร้อง ของ..พรภิรมย์
.........
ภ.ภาพวาด

วันจันทร์ที่ 23 มกราคม พ.ศ. 2555

ภาพหลอน..พาอ่อนไหว


ภาพหลอน..พาอ่อนไหว



แค่เพียงพบเพื่อผ่านฤาหาญกล้า
ให้เธอมาเคียงคู่สู่วิถี
โชคชะตากลั่นแกล้งแสร้งทำที
นำฉันนี้เจอะเธอแล้วเผลอใจ


เพียงมินานวารวันก็ผันเคลื่อน
ทุกอย่างเหมือนภาพหลอนพาอ่อนไหว
พึ่งวูบวาบซาบซ่านแล้วผ่านไป
รอยอาลัยตกค้างท่ามกลางทรวง


เจ็บแปลบแปลบแสบศัลย์มันตกผลึก
ในส่วนลึกสุดช้ำน้ำตาร่วง
มิใช่รักที่เจอเธอหลอกลวง
แต่คือช่วงห้วงพิษสะกิดรอย
.........

ภ.ภาพวาด

วันคอมพ์พัง..นั่งคิ้วต่อ







วันคอมพ์พัง..นั่งคิ้วต่อ 



คอมพ์ก็เสียเคลียร์งานไม่ผ่านจุด
มัวสดุดนั่นนี่มีปัญหา
ชักหงุดหงิดแล้วโว้ยโอ๊ยระอา
ร้านซ่อมบ้าอะไรไหงนานจัง


จะสิ้นปีสี่ห้าไม่ช้าแล้ว
ต้องมาแกร่วมองบัญชีที่พ่อสั่ง
เหนื่อยจังโว้ยโอ๊ยจิตติดภวังค์
ได้แต่นั่งว่างว่างอย่างหมดรมณ์


คิดอยากพักให้สบายปลายปีสิ้น
หมายเคลียร์บิลล์ก่อนถึงซึ่งเหมาะสม
แผนต้องพังไม่ผ่านงานมาจม
กลายเป็นงมหัวฟูอยู่คนเดียว


ทางออกดีมีไหมใครช่วยด้วย
หนูจิตป่วยหมดแรงกายแห้งเหี่ยว
เพียงแค่นึกงานนัวตัวเป็นเกลียว
หน้าก็เบี้ยวหงิกงอคิ้วต่อกัน


เหวี่ยงศีรษะสลัดปัดความคิด
คับข้องจิตเรานักชักนึกหวั่น
สูดลมหายใจเข้าปอดเรานั้น
เผื่อว่ามันผ่อนคล้ายได้นิดนึง


สมองโล่งโปร่งดีมีสติ
แต่ก็มิเห็นทางให้ย่างถึง
ลองตรองไตร่ใคร่ครวญดูเริ่มรู้ซึ้ง
นั่งหน้าบึ้งไร้ทางอย่างเช่นเคย
.........

ภ.ภาพวาด



23 มกราคม 55

         คุณแม่คะ หนูรู้ว่าคุณแม่รักและห่วงหนูมาก ยิ่งหนูไม่สบายแบบนี้ คุณแม่ก็ยิ่งห่วงหนู
คุณแม่หาทางรักษาที่หนูไม่สบายอยู่ โดยหาหมอที่โน่นที่นี่ บางทีนะหนูอยากบอกว่า "พอทีเถอะคะ คนอื่นก็เป็นกันเยอะแยะไป แล้วหนูก็อยู่ได้สบายมาก การที่คุณแม่เอาหนูไปรักษาหมอโน้นหมอนี้ รู้ไหมคะมันทำให้หนูมีความหวังและจะเจ็บทุกครั้งไป หนูไม่ได้เก่งที่จะกลั้นน้ำตาไว้ทุกครั้งหรอกนะคะ หนล่าสุด หนูยิ้มให้คุณแม่ แต่ความเป็นจริงแล้วหนูกำลังจะร้องไห้ แต่ก็บอกตัวเองว่า ร้องไม่ได้ หนูทรมานมากๆค่ะ"

วันเสาร์ที่ 14 มกราคม พ.ศ. 2555

อะไรกันชีวิต





อะไรกันชีวิต



มันอะไรกันนี่นะชีวิต
ใครลิขิตทิศทางอย่างที่เห็น
วิบากกรรมทำมาพาให้เป็น
ต้องลำเค็ญไปนานกี่กาลกัลป์


 หมดเรี่ยวแรงแกร่งไหวถอดใจแล้ว
ความแน่แน่วโอนเอนมาเบนหัน
อยากละทิ้งทุกสิ่งอย่างปล่อยวางมัน
จะโศกศัลย์เพียงไรไม่ขอทน


เรื่องวุ่นวายหลายอย่างต่างเข้าโถม
มาจู่โจมชีวีเสียปี้ป่น
ยากยิ่งแท้แก้จุดให้หลุดพ้น
จะฝืนทนต่อไปใจก็เพลีย


ยอมแล้วเราคราวนี้ถึงที่สุด
จะยื้อยุดฉุดรั้งรังแต่เสีย
ปมปัญหาวุ่นวายเกินคลายเคลียร์
เลิกไกล่เกลี่ยปล่อยช้ำตามกรรมไป
.........

ภ.ภาพวาด



วันศุกร์ที่ 13 มกราคม พ.ศ. 2555

ความเฉยชา




ความเฉยชา



เจ็บจนชาแล้วใจไม่รู้สึก
ที่เคยนึกถึงเธอเพ้อเพรียกหา
กลายเป็นความเฉยเมยกว่าเคยมา
แม้น้ำตาก็หมดเลิกรดริน


จากวันนี้ที่เหลือเมื่อต้องพบ
เพียงแค่สบภาษาวาทะศิลป์
คงคล้ายแขกแปลกหน้าคราเล่นลิ้น
ต่างฐานถิ่นที่อยู่ดูห่างไป


เธอสร้างมาด้วยมือสื่อความหมาย
ตีนทำลายเหยียบบี้ขยี่ได้
เจ็บสุดแสบแปลบปลาบทาบทรวงใน
สิ่งที่ให้สอนตราถึงค่าจริง
.........

ภ.ภาพวาด



วันพฤหัสบดีที่ 12 มกราคม พ.ศ. 2555

ฝันกับจริง..สิ่งที่ต่าง







ฝันกับจริง..สิ่งที่ต่าง



วาดความหวัง ตั้งใจ ไว้ไกลแสน
ปูพรมแดน แม้นสรวง สุดห้วงหาว
แต่สิ่งครอง หมองไหม้ คือใจร้าว
เหมือนดั่งขาว กับดำ นำมาเคียง


อันความฝัน นั้นยาก หากจะสร้าง
เพราะทุกอย่าง โอนเอน มักเบนเบี่ยง
ไม่ใช่รับ จับต่อ เข้าก่อเรียง
จักได้เยี่ยง อย่างหวัง ดังต้องการ


ภาพความฝัน นั้นหรู ดูว่าง่าย
แต่จริงหลายร้อยเท่า เราต้องผ่าน
กว่าประสพ พบเคล็ด สำเร็จงาน
ต้องคลุกคลาน คลั่กเปื้อน ทั้งเรือนกาย


คุณค่ามี ที่ทาง กับย่างก้าว
ยิ่งยืดยาว ยิ่งสู้ รู้ความหมาย
อันเส้นชัย ไกลสุด อยู่จุดปลาย
บ้างสบาย บ้างโศก โลกหมุนวน


ทำให้ดีที่สุด มนุษย์เอ๋ย
อย่าละเลย แล้วครวญ ชวนสับสน
โอกาสมี ไม่คว้า พึ่งพาตน
พอผ่านพ้น อยากย้อน ตอนสายไป


ก่อนจะทำควรคิด สักนิดหนอ
มองทุกข้อ ขอบเขต เหตุที่ได้
บุญหรือบาป ทราบรู้ อยู่แก่ใจ
เราผู้ใช้ชีวิต..ก็คิดดู!!
.........

ภ.ภาพวาด


วันพุธที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2555

ใจจ๋า..อย่าหวั่นไหว







ใจจ๋า..อย่าหวั่นไหว


โอ้ใจจ๋าอย่าหวั่นอย่าสั่นไหว
หนักแน่นไว้ดั่งเคยเฉยชาเสีย
อย่าปล่อยให้ใครเขาเข้าเคล้าเคลีย
ด้วยยากเลียแผลใจให้เหมือนเคย


ช่วงชีวิตคิดสู้รู้ทุกข์หนัก
อย่าปล่อยรักเร้ารุมสุมทรวงเหวย
ขีดเส้นขวางทางใจให้ห่างเลย
ว่าคู่เชยชื่นชิดมิคิดควง


กับพี่น้องผองเพื่อนเสมือนญาติ
ฉันเทลาดปูใจไม่แหนหวง
เคียงแม้สุขทุกข์ขมตรมแดดวง
จะผ่านช่วงร้ายดีนี้พร้อมกัน


หากแต่รักฉันท์คู่เช่นชู้สาว
หาได้ยาวยั่งยืน..เพียงชื่น ผัน
บ้างมีสองมีสามตามพัวพัน
จึงขอหันหน้าห่างแยกทางไป
.........

ภ.ภาพวาด



จะรู้....เมื่อ




**จะรู้ว่าโลกนี้กว้างใหญ่
ก็ต่อเมื่อเราได้…ออกเดินทาง
จะรู้ว่าคุณค่าของอะไร ในสักอย่าง
ก็ต่อเมื่อเราได้…เสียมันไป
จะรู้ความหมาย ของฟ้าหลังฝน
ก็ต่อเมื่อเราผ่านพ้น…มันมาได้
จะรู้ว่ายังมีเรื่องราว อีกมากมาย
ก็ต่อเมื่อเราเปิดใจ…ยอมรับมัน
จะรู้ว่าในหนังสือ มีอะไร
ก็ต่อเมื่อเราได้…ลองเปิดอ่าน
จะรู้เวลา ของดอกไม้บาน
ก็ต่อเมื่อเราเฝ้าตาม…อยู่อย่างนั้น
จะรู้ว่าเรื่องหัวเราะ มันมีค่า
ก็ต่อเมื่อเราเสียน้ำตา…ในสักวัน
จะรู้ถึงความในใจ ของกันและกัน
ก็ต่อเมื่อเราได้พูด…มันออกไป
จะรู้ว่าอะไรที่เรียกว่าคิดถึง
ก็ต่อเมื่อในความคำนึง…มีใครสักคน
จะรู้ความหมายในคำรัก สักหน
ก็ต่อเมื่อมีใครบางคน…ให้หวั่นไหว
จะรู้ว่าค่ำคืนนี้ คงไม่เงียบเหงา
ก็ต่อเมื่อเรื่องเล่า…ได้มีโอกาสบอกไป
จะรู้ว่าทุกคำพูด หมดความหมาย
ก็ต่อเมื่อคนๆนั้น…ไม่อยู่ให้บอก***

ผู้แต่ง โดย  Yo Visitsin

วันอังคารที่ 10 มกราคม พ.ศ. 2555

สัมผัสใจ



สัมผัสใจ


นั่งมองเหม่อ เธอไป อยู่ไหนหนอ
คนเฝ้ารอ ฝากใจ ส่งไปถึง
แม้ผันเปลี่ยน คืนค่ำ คอยคำนึง
ยังตราตรึง ภาพเก่า เป็นเงาไป



ความคิดถึง ห่วงหา ยังหนาแน่น
มิคลอนแคลน เพราะทาง จืดจางได้
ด้วยต่างซื่อ ถือชัด สัมผัสใจ
รวมกันไว้ ในทรวง ดังดวงเดียว




เส้นทางไกล..ไกลแน่ ก็แค่ห่าง
เพียงขีดขวาง กายไป ให้เปล่าเปลี่ยว
แต่ความรัก ยังมั่น ร้อยพันเกลียว
แลแน่นเหนียว กว่าก่อน ลองย้อนดู
.........



ภ.ภาพวาด


10-1-55

ไม่รู้จะเขียนอะไร ไม่รู้จริงๆ
รู้ว่าเจ็บ อึดอัด ทรมานกับหลายๆอย่าง อยากเล่าแต่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง หรือแม้จะเล่าว่าอะไร อยากระบายโดยการเขียนแต่ก็คิดไม่ออกว่าจะเริ่มไง มันตีกันไปหมด กับหลายๆเรื่องในวันนี้ตั้งแต่เช้าเลย ทรมานจริงๆนะ
          เราไม่อยากให้คุณพ่อว่าคุณแม่กับยายแจว มันรู้สึกแย่เวลาได้ยิน ทำไมคุณพ่อต้องว่าคุณแม่เวลายายแจวมาทุกครั้งด้วยแล้วคนที่ฟังก็คือเรา มันเหมือนไม่ใช่ครอบครัว เราไม่ได้เล้าให้คุณแม่ฟังสักครั้งเรื่องนี้และอีกหลายๆเรื่องกลัวท่านเสียใจ
          เพราะเราไม่พูดจึงทำเหมือนเราไม่รู้สึก แต่ทุกครั้งที่คุยกันก็คุยให้เราได้ยิน แต่กลับไม่เคยคิดกันเลยว่าเราจะรู้สึกยังไง  ที่ทำเฉยคุณพ่อจะรู้ไหมลูกเจ็บ

วันอาทิตย์ที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2555

ชี้ทางรัก




ชี้ทางรัก


ความรักเป็น เช่นใด อย่างไรหนอ?
จะจูงล่อต่อใจอย่างใดหนา?
เมื่อความรัก ทักเข้า เย้าอุรา
จะนำพาข้าไปทางใดกัน


ด้วยรู้จักรักงามความทรงค่า
รักบิดามารดาว่าคงมั่น
ด้วยรู้จักรักพี่ที่ผูกพัน
รักเท่าทันฉันท์เกลอ..เจอในใจ


แล้วรักคู่ชู้สาวยังเฝ้าถาม
จะงดงามตามกฎสดไสว
เหมือนที่สบพบเห็น...หรือเช่นไร
ใครจะไขให้ซึ้งถึงรักเออ?


เพราะใจเอยเคยรับแต่รักแท้
เช่นพ่อแม่แลพี่นี้เสมอ
หากต้องรักผู้ใดที่ใจเจอ
จะเพียงเผลอเผื่อผ่านหรือทานทาน?


ความรักเป็นเช่นใดอย่างไรหนา
ใครจะมาว่าเอ่ยเผยเหตุผล
ชี้ทางรักสักครั้งในวังวน
เผยตัวตนคนครองทั้งห้องทรวง
.........

ภ.ภาพวาด