บอกลา (กลอนต่อ)
-----------------------
จะให้รอ รอไป อย่างไรเล่า
ระหว่างเรา เรารู้ อยู่ว่าจบ
รักห่างเกิน เกินใกล้ ไร้ทางพบ
เมื่อติดลบ ลบร้าว เราควรลา
>( ภ.ภาพวาด )<
เมื่อคิดห่าง ห่างหาย เพียงหมายกลบ
สัมพันธ์ลบ ลบไป ไม่ห่วงหา
เมื่อคิดห่าง ห่างไป ไม่นำพา
ฉันหรือกล้า กล้ายื้อ หรืออย่างไร
>( กะลาตาเดียว )<
หมดแรงรอ รอหวัง ทั้งที่รู้
หมดแรงอยู่ อยู่รอ รอไม่ไหว
หมดแรงรั้ง รั้งรัก เจ็บนักใจ
หมดแรงไป ไปด้วย โรคป่วยมี
>( ภ.ภาพวาด )<
เพียงน้ำคำ คำเฉลย เผยค่ารัก
เขาผินผลัก ผลักไส ใคร่หลีกหนี
เพียงหนึ่งถ้อย ถ้อยคำ ช้ำสิ้นดี
รักคงมี มีไม่พอ พอให้จำ
>( กะลาตาเดียว )<
ไม่อยากเหนี่ยว เหนี่ยวรั้ง แม้ยังรัก
จึงเลือกหัก หักใจ ร้องไห้ร่ำ
ทนไม่ไหว ไหวหวั่น ฉันเก็บงำ
ขอกล่าวคำ คำลา ดีกว่าเธอ
>( ภ.ภาพวาด )<
หนึ่งคำน้อย น้อยนิด คนคิดห่าง
มาโรยร้าง ร้างลา พาเสนอ
น้อยคำนั่น นั่นหรือรัก ผลักให้เจอ
ใช่เพียงเผลอ เผลอรัก แล้วหักลง
>( กะลาตาเดียว )<
ปล่อยเขาคิด คิดลบ เพื่อจบรัก
ว่าฉันหัก หักใจ เพราะไปหลง
ดีกว่ารู้ รู้ช้ำ ต้องจำปลง
พร้อมกับส่ง ส่งฉัน วันขึ้นเมรุ
>( ภ.ภาพวาด )<
จำต้องปล่อย ปล่อยวาง เกินย่างก้าว
แสนปวดร้าว ร้าวหมอง เป็นของเล่น
เขาเย้ยถาก ถากเถือ ของเหลือเดน
ไม่ขอเค้น เค้นใจ ใครอีกเลย
>( กะลาตาเดียว )<
พ.๑๓.๑๑.๒๕๕๗
ขอขอบคุณรูปภาพจาก Google.