เธอเคียงเขา

ณ สายทาง กลางหน ต้องทนหมอง
เมื่อแลมอง ครองคู่ ผู้เคียงเขา
ยืนส่งรัก หักลา น้ำตาเรา
กับภาพเงา เขาข้าง ไม่ห่างเธอ


ฉันยืนมอง หมองหม่น ต้องทนช้ำ
เมื่อลำนำ คำรัก ภักเสนอ
มันเปลี่ยนกลาย คลายลง จากคงเจอ
ให้ละเมอ เพ้อพก ทรวงอกตรม


จะยื้อรัก ชักไว้ อย่างไรได้
เมื่อทางไกล ไปสุด จุดคู่สม
อยากจะตาม ตามใฝ่ เอาใจชม
แต่สายทาง เกลียวกลม กับแสนไกล


เทียบกับ เธอ คนนั้น ฉันยิ่งต่าง
เธออยู่ข้าง ย่างใกล้ ให้หวั่นไหว
เดิน จับมือ ถือกระชับ แลจับใจ
แต่ฉันไซร้ ไกลใจ แลไกลทาง


ได้แต่ยืน มองหลัง ของทั้งคู่
ให้เจ็บอยู่ ภายไน ใจเคว้งคว้าง
เธอกับเขา เคียงกัน มั่นรักวาง
คู่และข้าง ทางไป ใกล้ใกล้กัน


ภ.ภาพวาด

.