เวลาเหลือน้อย

ด้วยโรคร้าย กลายกิน ชีวินนี้
หมดทางที่ เยียวยา รักษาได้
ไม่รู้จุด หยุดยืน ฝืนจะไป
จึงปลงใจ ให้แข็ง เพื่อแกร่งคอย


อยากให้ห้วง ช่วงสุดท้าย ปลายชีวิต
ได้แนบชิด ข้างเรียง เคียงเธอหน่อย
ให้ทุกวัน หรรษา แม้ว่าน้อย
เป็นร่องรอย ความจำ อันล้ำเลอ


ทุกเวลา จากนี้ ชีวีสั้น
ไม่รู้วัน รู้คืน ยืนมองเหม่อ
อยากจะพบ สบพักตร์ นักนะเออ
ให้เป็นเธอ เธอนี้ ที่ข้างกัน


เวลาน้อย ถ้อยล่น จนจะสุด
ภาพประดุจ คืนเก่า คอยเฝ้าฝัน
ไม่รู้อีก กี่ครา ต้องจาบัลย์
แลวายวัน พลันลา ชีวาเอย

ภาพวาด
1/9/52