---->>
ที่สงบ ใช่ว่า ข้าไม่ช้ำ
แต่เก็บงำ จำปวด รวดร้าวแสน
ถึงแม้ดู นิ่งนิ่ง แต่จริงแน่น
ทรวงในแกน แสนช้ำ ระกำใจ
เป็นทะเล เหว่ว้า คลาคลื่นซัด
ลมโบกพัด คลื่นโหม โถมเข้าใส่
ชายฝังขาว ราวล้อม คอยกล่อมใจ
ให้คลื่นใหญ่ ชะลาแรง และแกร่งยืน
ถึงแม้นิ่ง สิ่งเห็น ที่เป็นอยู่
แต่ใจหู่ แสนร้าว เกินก้าวฝืน
เจ็บที่ใน ใจกลาง พรางสะอื้น
แต่จำกลืน ขื่นลง เพื่อปลงใจ
น้ำทะเล นิ่งเงียบ เปรียบใจชา
ที่เหว่ว้า ล้าอ่อน สะท้อนไหว
คลื่นเบาเบา เคล้าสะอื้น ขื่นหทัย
ร้าวเพียงใด ใครจะแล แค่ทะเล
ภาพวาด
27/9/52
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น