ไม่อาจทน

มิอาจทาน  หาญสู้  ความหู่หด
ใจสลด  กดลง  ยังคงร้าว
ด้วยเจ็บแปลบ  แสบกลาง  เป็นทางยาว
มิอาจก้าว  ต่อได้  ในเร็ววัน

จึงต้องสุด  ทรุดร่าง  พร่างสะอื้น
ความขมขื่น  กลืนกล้ำ  ซ้ำใจหวั่น
น้ำตาหยด  รดร่วง  โอ้ทรวงฉัน
จะผ่านผัน  วันร้าวไป  ได้ไหมเออ

มองเหม่อมอง  ท้องฟ้า  นภาโพ้น
เหมือนดั่งโดน  โยนเคว้ง  วังเวงเผลอ
ไม่มีหลัก  ให้พักเกาะ  ที่เหมาะเจอ
มีแต่เบลอ  เบลอเบือน  เหมือนหลุดลอย

ภาพวาด

15/12/52