ให้เวลา

ให้เวลา  พากาล  นี้ผ่านผัน
แล้วต่างกัน  หันหาย  ใช่ไหมหนา
พอร่วงเลย  นาที  จากนี้มา
คงยากยา  กว่าคืน  ได้ยืนเคียง


ปล่อยเวลา  ให้ผก  พาอกตรม
กลืนความขม  ถมทับ  ลับ..ถ้อยเสียง
ความเข้าใจ  กลายเป็นเบน  รักเอนเอียง
แล้วเหลือเพียง  ความผิด  ที่ติดใจ


สุดท้ายรัก  หักลบ  แล้วจบลา
เพราะล่วงมา  กว่าจะเผย  เอ่ยใดได้
ปล่อยเวลา  ให้เธอ  ได้เพ้อไป
สุดท้ายไง  ไม่เข้าจิต  ผิดที่เรา


เปลี่ยนจากขอ  มาเป็นให้  ได้ไหมหนา
แล้วพูดจา  ให้รู้เรื่อง  อย่าเคืองเขลา
มีสิ่งใด  ในจิต  คิดเออเอา
ก็บอกเล่า  เศร้ามา  ดีกว่าเออ

ภาพวาด
12/12/52