เมื่อรู้ตัว ว่ารักนี้ ที่มีนั้น
เป็นเพียงความ คิดฉัน ยามหวั่นไหว
ไม่อาจจะ เติมต่อ ทอสายใย
จึงตัดใจ ตัดรัก แล้วหักลา
ไม่อาจอยู่ คู่ดอก เหมือนหลอกตน
ไม่อาจทน ให้คนหยาม ประนามว่า
ไม่อาจเจ็บ ต่อไปแล้ว แก้วจินดา
ไม่อาจกล้า หาญหัก เพื่อรักเรา
ขอจบลง ตรงนี้ ลาทีหนอ
คนมอซอ ขอห่าง หลีกทางเขา
ไม่อาจแม้ เห็นแก่ตัว หลงมัวเมา
จึงตัดใจ ให้รักเรา เป็นเงามน
ภาพวาด
เป็นเพียงความ คิดฉัน ยามหวั่นไหว
ไม่อาจจะ เติมต่อ ทอสายใย
จึงตัดใจ ตัดรัก แล้วหักลา
ไม่อาจอยู่ คู่ดอก เหมือนหลอกตน
ไม่อาจทน ให้คนหยาม ประนามว่า
ไม่อาจเจ็บ ต่อไปแล้ว แก้วจินดา
ไม่อาจกล้า หาญหัก เพื่อรักเรา
ขอจบลง ตรงนี้ ลาทีหนอ
คนมอซอ ขอห่าง หลีกทางเขา
ไม่อาจแม้ เห็นแก่ตัว หลงมัวเมา
จึงตัดใจ ให้รักเรา เป็นเงามน
ภาพวาด
13/6/53
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น