---->>
นางไพร
เหม่อใจลอย ล่องลับ กับเวหน
ณ ไพรสน ต้นไม้..ถึงในป่า
เคยอาศัย ได้นอน ผ่อนกายา
ยามนิทรา ฟ้ากอด ได้ออดอิง
ระยิบยับ วับวาว แสงดาวสาด
ใสสะอาด หยาดเพชร ดั่งเกล็ดกิ่ง
นวลละออง ต้องกล มนต์เวียงพิง
สุขเสียจริง มิ่งขวัญ วันเคยมี
เป็นนางไพร ในป่า แสนผาสุข
ได้คลีคลุก ทุกข์ร้าง นั้นห่างหนี
สกุณา อาชาไนย ในพงพี
ทุกสิ่งที่ มีเจอ คือเกลอเรา
แต่จำพราก จากมา เพราะว่ารัก
เมื่อเจ็บหนัก รักลา จึงพาเศร้า
ย้อนระลึก นึกถึง ซึ่งลำเนา
แดนดินเก่า ที่เราเกิด กำเนิดกาย
...ภาพวาด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น