ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

"ขอพระองค์ทรงพระเกษมสันต์...เป็นมิ่งขวัญคนไทยทุกถิ่นฐาน...มีพระชนม์มายุยิ่งยืนนาน...พระภูบาลคุ้มเกล้าเราชาวไทย"

จินตนาการผ่านคำพร่ำอักษร..มิใช่กลอนชีวิตลิขิตเขียน..ด้วยสนุกสุขใจจึงใฝ่เพียร..หากผิดเพี้ยนติติงขอวิงวอน
---->>

วันพุธที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

กลับมาใหม่!!




กลับมาใหม่!!



กลับมาใหม่ในรูปแบบที่แตกต่าง
กลับมาอย่างพร้้อมเดินเผชิญสู้
กลับมาเพื่อเกื้อกอบครอบครัวดู
กลับมากู้สถานะการณ์ในบ้านเรา


หลากเรื่องราวเร้ารุมจนมุมอับ
ยิ่งขยับหมายห่างยิ่งสร้างเศร้า
ถิ่นกำเนิดเกิดปูมภูมิลำเนา
ฝังรากเหง้ายากย้ายถ่ายเทครัว


ยิ่งวิ่งหนีลี้ภัยจะไม่จบ
กลับเป็นทบทับถมจมมิดหัว
ควรตั้งหลักหนักแน่นเขตแดนตัว
ความเกรงกลัวสลัดปัดทิ้งไป


เผชิญหน้าท้าทายแม้ร้ายเหลือ
ยอมเป็นเหยื่อสักทีอาจดีได้
เสี่ยงดวงดูรู้ดุลทุน-กำไร
เดิมพันไว้ด้วยชีวิตสิทธิ์ของตน


กลับมาใหม่..มิใช่เราคนเก่าก่อน
จะไม่อ่อนแอง่ายไร้เหตุผล
ทางเดินนี้มีเคียงเพียงเงาคน
จะรอดพ้นหรือไม่..ก็ไปดู
.........
ภ.ภาพวาด

วันศุกร์ที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

ฉันโง่เอง



ฉันโง่เอง


เขาหรือใครไหนนั้นก็ช่างเถอะ
ยังต้องเจอะบ่อยครั้งให้กังขา
เหลี่ยมเล่ห์หลอกกลอกกลิ้งหญิงมารยา
คงชินชาได้เอง..ไม่เกรงกลัว


ก็อย่างว่าควรวางทางที่ถูก
มิควรผูกปมใจให้มันมั่ว
เขาผิดคำทำร้ายได้แต่ตัว
จะลงหัวเกรี้ยวกราดอาฆาตไย


เพราะฉันเองที่โง่..โธ่ดันเชื่อ
มิคิดเผื่อโดนคนวางกลให้
เป็นเพื่อนกันมั่นจิตสนิทใจ
กลับทำได้แสบสันต์จนฉันมึน

.........
ภ.ภาพวาด

วันอังคารที่ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

หน้ากากเงา








หน้ากากเงา


คำยุยงส่งเสริม..เคลิ้มกับเขา
สอนอะไรกับเราจนเข้าถึง
แจ่มกระจ่างอย่างยิ่งเป็นสิ่งซึ้ง
ความเชื่อใจกว่าครึ่งจึงหมดไป


มาจ้ำจี้ชี้นำกล่าวคำอ้าง
และก็ขว้างทิ้งดะภาระใส่
ทั้งที่ตอนก่อนมีนี้มั่นใจ
แล้วเหตุใดเรื่องกลายเป็นขายกัน


บอกให้ทำก็ทำเชื่อคำพูด
บทพิสูจน์เจ็บแปลบสุดแสบสันต์
เหลี่ยมเล่ห์กลคนใช้ตามไม่ทัน
เล่นซะฉันเสียหลักล้มพลั่กลง


ขอบคุณแท้แม่หญิงสิ่งที่สอน
ความอาทรเสนอเคยเผลอหลง
จากวันนี้ต่อไปไม่ยืนยง
มิตรนั้นคงแค่ฉากหน้ากากเงา
.........

ภ.ภาพวาด



ถ้าไม่รักกัน ฉันก็จะไป



ภ.ภาพวาด-สีเขียว  &  Design with love-สีม่วง




เธอมีใหม่ใจเปลี่ยนเวียนหักเห-ภาพ
รักรวนเรเร่ขายให้หมายทั่ว

คนที่สองคล้องสามมาติดตัว
แจกรักมั่วแบบนี้หรือคือจริงใจ




ก่อนที่พบคบหาว่าคงมั่น
แต่บัดนี้กับปันฝันเคยให้
มีหญิงอื่นยืนข้างย่างคู่ไป
แล้วจะให้เชื่อได้อย่างไรกัน




นับจากนี้ต่อไปไม่ขอคบ
ขอให้จบลงไปเหมือนเป็นฝัน
รักที่ได้คือน้ำตาสุดจาบัลย์
ฉันจะลืมคืนวันมิผันลวง




นั่งมองฟ้าพาย้อนก่อนเคยรัก
นึกถึงพักตร์แก้วตาที่ลาล่วง
รู้สึกแปลบแสบจี๊ดกรีดทั้งทรวง
เรื่องเธอลวงยังถ่วงใจได้น้ำตา




จะมีไหมใครที่ฤดีมั่น
มาร่วมฝันเคียงกันวันห่วงหา
เติมช่องว่างสร้างใจให้โสภา
คอยโอบกอดกายา..ล้าเหลือเกิน




ยิ่งครวญคิดจิตช้ำน้ำตาตก
กลางห้องรกร้างใจใครสรรเสริญ
รักที่ห่วงล่วงลับยังยับเยิน
ไร้คนเดินเคียงข้างต่างลาไกล




เจ็บหนักนักรักมีนี้ทำร้าย
จะต้องเห็นฉันตายก่อนใช่ไหม
เธอถึงจะหยุดพักรักหลายใจ
ที่แจกใครต่อใครตามใจเธอ




ไม่อยากเชื่อคนดีที่เคยคิด
ว่าสนิทแนบกายชายเสมอ
ทำเหมือนหญิงนี่แลแค่บำเรอ
จึงเสนอความช้ำแล้วจำลา




อยากจะแช่งแกล้งสาปกราบทวยเทพ
ใจอักเสบช้ำหนักช่วยรักษา
มอบคนดีมีรักเดียวมาเยียวยา
ให้เขาลบรอยน้ำตาที่พร่างพรม




แต่หากว่าคนดีไม่มีแล้ว
ก็ขอให้คลาดแคล้วรักแสนขม
อยู่เป็นโสดโปรดช่วยอวยภิรมย์
จะไม่ขอระทมเพราะคมรัก




ยิ้มกับตัวหัวใจที่ได้แผล
เก็บหัวใจใครไม่แลแค่ห้ามหัก
มิอยากรองเป็นสองเขาเราขอพัก
เมื่อเสียใจโหมหนักใจตัดรอน




หลั่งน้ำตาอาลัยในวันนี้
รู้ตัวดีเจ็บผ่านมายังว่าสอน
โดยเฉพาะรักนี้ที่จากจร
เอ่ยพร่ำวอนอ้อนไปใครสนเรา




จากวันนี้ต่อไปจะไม่ร้อง
จะไม่ฟ้องใจจมข่มความเศร้า
เธอมีใครระรื่นยืนเคียงเงา
ฉันคนเก่าเฝ้าย้ำจำใจตน




และสุดท้ายขอฝากอยากกล่าวว่า
เราจงลากันตรงนี้ไปให้พ้น
ถ้าไม่เลิกหลายใจหมายเปลี่ยนคน
จะไม่ทนเจ็บช้ำกระหน่ำทรวง



วันอังคารที่ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

ทำร้ายโลก









ทำร้ายโลก



มนุษย์ย่ำทำลายทำร้ายโลก
สร้างจุดโศกรวมไว้หาใครเหมือน
เข่นฆ่าสัตว์ตัดป่ามาสร้างเรือน
เป็นแรมเดือนแรมปีมิมีพอ


ปล้นทรัพย์จากธรรมชาติอย่างมาดหมาย
เพื่อรายได้เป็นกอบเข้าหอบห่อ
สัมปทานหว่านแจกแดกจุกคอ
ยังเอาต่อลุยบุกทุกผืนดิน


เขตสงวนป่วนปล้นจนป่นปี้
กว่ารู้ที่ถิ่นฐานผลาญเสียสิ้น
เงินมีจัดยัดไปใครก็กิน
จนทรัพย์สินธรรมชาติแทบขาดแคลน


เมื่อถึงทีที่อับโลกปรับเปลี่ยน
มนุษย์เจียนขาดใจใคร่หวงแหน
เพิ่งรู้สึกนึกหวงห่วงเขตแดน
คิดทดแทนปลูกไม้..อาจสายไป


กว่าจะโตโผล่ออกเป็นดอกผล
แต่ละต้นเนิ่นนานกี่กาลได้
แล้วจะทันงั้นซียามมีภัย
คิดบ้างไหมนะมนุษย์จุดความจริง
.........

ภ.ภาพวาด



วันศุกร์ที่ 4 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

พระดำริปี 2538





พระดำริ ปี2538
ต้องคอยดู  อยู่ทน  ผจญน้ำ
อีกกี่ค่ำ-คืนนี่คุณพี่ ขา
ความทุกข์ยากมากมายมิคลายพา
ชักอ่อนล้าแล้วเธอ..ฉันเจอภัย


กระบวนการผันน้ำทำสะเปะ
ดูจะเละเสียหมดใช้กฎไหน?
บอก"เอาอยู่"  รู้ซึ้ง ครึ่งเข่าไง
คาดการณ์ได้แม่นนัก  ยิ่งหนักเลย


พระดำริพ่อหลวงของปวงราษฎร์
นำกลับมาช่วยชาติประกาศเผย
สิ่งดีดีพ่อชี้นำ..ก่อนทำ..เคย
อย่ามัวเฉยจนประชาน้ำตานอง

ภ.ภาพวาด


พระเจ้าอยู่หัว.ป้องกันน้ำท่วม.2538



ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ

วันพุธที่ 2 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

สื่ออักษร




สื่ออักษรกลอนตอบมามอบกลับ
ให้เธอรับแล้วยิ้มอิ่มเอมต่อ
สานสัมพันธ์วันคืนยืนเคลียคลอ
จะมิขอห่างไกลให้จาบัลย์


ที่แล้วมาลาไกลใช่ใจสุข
ก็มีทุกข์คล้ายคลึงถึงโศกศัลย์
กว่าจะลัดตัดทางมาข้างกัน
ต้องฝ่าฟันมากมายสิ่งร้ายรุม


ต่อแต่นี้ที่ได้พบประสบพักตร์
จะไม่หักมุมไกลให้กลัดกลุ้ม
ทางเผชิญเดินด้วยช่วยทุกมุม
คอยโอบอุ้มเอื้อกันอย่างมั่นคง

.........
ภ.ภาพวาด

ปอดหรือคะ?





ปอดหรือคะ?


เอาหัวโขน  โยนให้  ไยจึงรับ
มาสวมทับ  จัดท่า  ว่ากล้าแกร่ง
เป็นผู้ที่  ชี้ทาง  วางแสดง
จนพลิกแพลง  ชาติปั่น  อย่างมันมือ


มากคำพูด  พิสูจน์ชัด  ตวัดลิ้น
ยังมิสิ้น  กลิ่นคำ  นำออกสื่อ
ผลเฉลย  เผยให้  สิ่งได้คือ-
เพียงการยื้อ  เวลา  แล้วพาจม


พ่นวาจา  ว่าดะ  ไม่ละเว้น
หมายจะเน้น  โยนผิด  ใช้สิทธิ์ข่ม
ผู้ลำบาก  ตรากตรำ  ไร้คำชม
ถูกทับถม  ให้ด้วย  น่าน้อยใจ


มือไม่พาย  ไยเล่า  เอาเท้าลาก
มากถางถาก  อย่างนี้  มีที่ไหน
คนที่ทำ  อำนวย  ช่วยกู้ภัย
มาพูดให้  ไร้ค่า --> หมาหรือคน


ห้ามวิจารณ์  ห้ามสอด..ปอดหรือคะ?
เมื่อคิดจะขึ้นฐาน...วานช่วยสน
คำแนะนำ  ช่ำชอง  มองคิดค้น
อย่ายึดตน  ตั้งตัว  มัวหลงทาง


แม้เข้ามา  ด้วยจิต  คิดล้างแค้น
ตามซึ่งแผนการใหญ่  ใจบาดหมาง
ช่วยยุติสักหน่อย  ปล่อยละวาง
ทำทุกอย่างเพื่อประชา  อย่ามัวโกย
.........
ภ.ภาพวาด