ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

"ขอพระองค์ทรงพระเกษมสันต์...เป็นมิ่งขวัญคนไทยทุกถิ่นฐาน...มีพระชนม์มายุยิ่งยืนนาน...พระภูบาลคุ้มเกล้าเราชาวไทย"

จินตนาการผ่านคำพร่ำอักษร..มิใช่กลอนชีวิตลิขิตเขียน..ด้วยสนุกสุขใจจึงใฝ่เพียร..หากผิดเพี้ยนติติงขอวิงวอน
---->>

วันอาทิตย์ที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2555

สุขสันต์วันเกิด...ภ.ภาพวาด ทัวร์กลอน



๐ มาลาพาช่อชื้น              เริงรำ
อวลกลิ่นดาลใจจำ            แจ่มจ้า
บานเบ่งเร่งโปรยคำ           รายกาพย์ กลอนกานท์
นามหนึ่ง “อภิญญา”กล้า    ผ่าน’ภาพ ทัวร์กลอนฯ



มือที่ถือปากกามีค่านัก

ทุกรอยลักษณ์อักษรสะท้อนสิ่ง

จะเบนบิดหรือน้อมนำไขความจริง

ย่อมเอนอิงตามนิมิตแห่งจิตตน

จิตใจงามคิดความก็งามหมด
จิตใจคดก็เสื่อมเสียและสับสน
คนเป็นคนคงค่าสมค่าคน
ย่อมไม่จนใจคิดพินิจใจ

ยุคสมัยอันกำกวมต้องกล้าแกร่ง
ต้องชัดเจนแจ่มแจ้งทางที่ใช่
ไม่คลุมเครือหลอนหลอกมีนอกใน
ดังโคมไฟส่องสว่างทางสายงาม

จินตนา..คารม..คมความคิด
ถ้อยวิจิตรจากใจอันไหวหวาม
ซึ่งส่งผ่านอารมณ์เป็นคมความ
ประกาศนาม “ภาพวาด” ให้จดจำ

ในวาระวันเกิดประเสริฐสุด
ที่จะหยุดความขมขื่นเคยกลืนกล้ำ
เพื่อรังสรรค์พรรณรายประกายคำ
อันชื่นฉ่ำค้ำชูแด่ผู้คน

ขอจงมีความสุขทุกวันใหม่
ขอจงมียิ้มใสในทุกหน
ขอเป็นคนข้นเข้มให้เต็มคน
ไม่รู้เจ็บ ไม่รู้จน ตลอดกาล...

ระพี พชระ
๑๒ กรกฎ '๕๕

วันพฤหัสบดีที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2555

วันอาทิตย์ที่ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2555

ทางใจไร้ปัญหา





ทางใจไร้ปัญหา


อยากตอบกลอน อ้อนวจีให้พี่รัก
แต่กลัวนักหัวใจให้ไปเสี่ยง
คิดครวญดู รู้ลำเค็ญ จึงเอนเอียง
เดินหลบเลี่ยงหลีกทางห่างออกมา


คนขี้ขลาดหวาดระแวงแกล้งปากเสีย
หมายจะเคลียร์ทางใจไร้ปัญหา
ไม่อยากเพลินเดินถลำ..ช้ำอุรา
จึงหลบหน้าบ่อยหนให้พ้นทาง


เจ็บหรือเปล่าเฝ้าถามคอยตามห่วง
น้องรู้บ่วงรักรัด..มักบาดบ้าง
ถ้าทนได้ไม่เศร้าเท่ากับวาง
ทุกทุกอย่างลงล๊อก..ออกมาดี


ทนเอานิดพิษร้ายจะคลายหมด
เป็นตามกฎเวลาพาหลีกหนี
เจ็บซะก่อนอ่อนล้าเวลามี
อย่าปล่อยจี้ถึงจุดลึกสุดใจ
.........

ภ.ภาพวาด

แค่มี





แค่มี


ด้วยมีรักห่มใจให้ไออุ่น
เป็นเหมือนทุนเติมแรงให้แข็งขืน
ถึงท้อแท้ แต่หากยังอยากยืน
ก็ต้องฝืนก้าวด้วยช่วยกันไป


ขอแค่มี ที่เป็น เช่นทุกอย่าง
เราเคียงข้างอยู่ด้วยช่วยกันได้
อุปสรรคหนักเบาสักเท่าไร
เพียงแค่ใจเติมใจจะได้ดี
.........
ภ.ภาพวาด



หัวใจในมือ





หัวใจในมือ


หัวใจพี่ ที่ให้ในมือน้อง
มิใช่ของต้องตา ค่าควรหมาย
แค่เนื้อก้อน อ่อนนิ่ม ทิ่มก็ตาย
เละกระจาย คามือที่ถือมัน

เก็บเอาไว้ดีกว่าอย่าจ่ายแจก
เดี๋ยวมันแหลกขึ้นมาจะว่าฉัน
หัวใจดวงหวงไว้..อย่าได้ปัน
คงสักวัน เจอตัวจริงหญิงครอบครอง
.........

ภ.ภาพวาด

จากน้องหนาว ให้พี่คน




จากน้องหนาว ให้พี่คน


หนาวน้อยใจพี่นักคอยผลักไส
ชอบอุ่นไอแอบอ้อนให้ร้อนหา
พอหนาวทีพี่ท่านสั่นกายา
คล้ายดั่งว่ารังเกียจที่เฉียดกาย


หนาวไม่ดีตรงไหน..อะไรบ้าง
จึงเอาผ้าห่อร่าง อย่างจะหาย
คงคิดถึงร้อนนักรักแทบตาย
งั้นหนาวบาย ลาทีนะพี่คน


ให้โชคดีกับร้อนนอนแผ่หลา
น้องหนาวลาจากไกลจะไม่สน
สิ่งสุดท้ายหนาววอนให้ร้อนทน
อยู่กันจนชื่นฉ่ำสำราญเอย
.........

ภ.ภาพวาด

สังคมรัก




สังคมรัก



ค่านิยม ข่มเหง ให้เคว้งคว้าง
รักที่วาง ค้างไว้ จิตใจหมอง
เศษเสี้ยวเหลือ เหนือรับ จับมามอง
น้ำตานอง น้องช้ำ เพราะคำคน


สังคมแบ่ง แกล้งผลัก รักจึงจาก
ทิ้งเศษซาก โศกเศร้า เฝ้าหมองหม่น
ทางขนาน สานไกล ไร้จุดชน
ที่สุดผล คือจบ ลบไม่จาง


สังคมรัก  สังคมร้าย ทำลายแหลก
มาแบ่งแยก ชายหญิง ให้ยิ่งห่าง
ถ้าเพศเดียว เกี่ยวดอง ยิ่งต้องวาง
คนมองขวาง เหมือนประหลาด ด่าสาดเท
.........

ภ.ภาพวาด

ยิ้มฝาก




ยิ้มฝาก


รอยยิ้มฝาก จากใจ บนใบหน้า
ยื่นไปหา เพื่อนเกลอ เสนอส่ง
เป็นกำลัง ครั้งท้อ ต่อโดยตรง
หวังว่าคง ช่วยเหลือ เมื่อหมดแรง


ทุกข์ที่เจอ เธอรู้  สู้ลำบาก
แต่ยิ่งยาก จำไว้ ทำให้แกร่ง
ล้มแล้วลุก บุกฝ่า กล้าแสดง
สิ่งที่แฝง แนบข้าง คือรางวัล
.........

ภ.ภาพวาด