คอยนาย

~ คอยนาย ~


เจ้านายผมหายไป หลายวันแล้ว
ผมมองแถว ทางรถขับ นายกลับบ้าน
ไม่มีแม้แต่เงาเห็น เช่นวันวาน
หรือเกิดการณ์เหตุร้าย กับนายเรา

ปกติเวลานี้ที่นายกลับ
ผมรอรับ หน้าประตู คอยอยู่เฝ้า
นายเห็นผม..สวมแขนสอด กอดเบาเบา
แล้วจึงเอาอาหารให้ ผมได้กิน

ผมระริกระรี้ ดีใจนัก
มีนายรักเอ็นดู ไม่รู้สิ้น
ความเป็นอยู่ อบอุ่น ผมคุ้นชิน
มักใช้ลิ้นเลียหน้านาย หมายขอบคุณ

แต่รอแล้วรอเล่า เฝ้าตลอด
จากที่แสงอาทิตย์รอด ทอดไออุ่น
กลายเป็นแสงจันทร์จ้า มาเจือจุน
ยิ่งว้าวุ่นในจิตคิดเวียนวน

"บรื้น บรื้นน บรื้นนน!!!" เสียงคำรามรถยนต์แว่ว
นายมาแล้ว ไฟสว่างทางถนน
ผมลุกวิ่งไปหา พาสุขล้น
ความร้อนรน ชนประสาน บานประตู

เสียง"ก๊อกแก๊ก"กุณแจไข ในไม่ช้า
บานประตูเปิดมา ผมเห่าขู่
เป็นใครกัน เห่าถามไป ด้วยใคร่รู้
เขามองดูพร้อมน้ำตา หยดมาตาม

เขาทรุดเข่า ลงนั่ง ยังพื้นบ้าน
ด้วยอาการ ทุกข์ทน จนล้นหลาม
ไม่แสดง การบุกรุก หมายคุกคาม
ผมจึงตั้งคำถาม เห่าถามไป!!

เหมือนเขารู้ความหมาย ในการเห่า
ยกมือเขา ปาดความช้ำ ที่ร่ำไห้
แล้วอุ้มผม ขึ้นตักเขา กอดเอาไว้
พร้อมเสียงเครือ เอ่ยใกล้ ให้ได้ฟัง

"นายเจ้าตาย ได้ยินไหมไอ้หมาน้อย
เจ้าคงคอยเขาอยู่ซิ .ใจที่หวัง
เขาประสบอุบัติเหตุจน รถเครื่องพัง
ข้าก็ยังทำใจ ไม่ได้เลย"

สิ้นเสียงเครือบอกเล่าเพียงเท่านี้
ใจที่มี หมาอย่าผม ตรมกว่าเผย
ได้แต่หอนครวญคราง อย่างไม่เคย
เจ็บจังเอย เจ้านายตายจากกัน
.........

ภ.ภาพวาด
จ.๑๕.๔.๒๕๕๖