กลอยจากต่าย

เพียงดอกหญ้าแซมป่าวรรณศิลป์

แอบเพียงรินจินต์ด้อยแม้น้อยแสง

พยายามวางไปให้แสดง

เพียงหนึ่งแรงกำลังใจมีให้กัน

แม้แสงน้อยค่อยค่อยไต่ตามไปสู่

มิมีใครล่วงรู้เป็นคู่ฉันท์

มองตัวอย่างเพื่อนเขียนเพียรทุกวัน

เธอตรงนั้นฉันตรงนี้แต่มี "เรา"

เป็นทั้งเพื่อน รุ่นพี่กวีใหญ่

เป็นเพื่อนใจตลอดมาทุกคราเหงา

เป็นครูสอนตอนผิดสถิตย์เนา

เป็นเพื่อนเก่าเข้าใจในสิ่งทำ

หากแต่งานภาระและหน้าที่

ก็ต้องมีห่างไปให้ระส่ำ

แต่ไม่เคยลืมกลับมาประจำ

ดีหรือช้ำเล่าสู่ให้รู้ฟัง

หากแต่วันผ่านมาพาใจหาย

เมื่อเยี่ยมกรายมาหาพาสิ้นหวัง

เป็นอย่างไรลาร้างห่างคืนรัง

น้อยใจจังทำไมไม่บอกเลย

เปิดกระดาษข้อความอ่านตามหน้า

ประหนึ่งผ้าผืนงามความเก่าเผย

เช็ดน้ำตาลำพังนั่งกอดเกย

เพื่อนภาพเอ๋ย ทำไม ให้ทิ้งกัน

*เขียนไปร้องไห้จริงอ่ะภาพ..ต่ายไม่เหลือใครเพื่อน/

แต่งโดย พิณจันทร์ ค่ะ

++++++++++

~ มีแต่คำ"ขอโทษ"~

ไม่มีคำ อธิบายให้หายโกรธ
มีแต่คำ "ขอโทษ"อย่าโกรธฉัน
รู้ว่าผิด คิดชิ่ง ทิ้งสัมพันธ์
โดยลืมหันมองเพื่อน..เหมือนไม่แคร์

เพราะลึกลึก เจ็บหนัก จึงหักดิบ
ยากจะหยิบปัญหามาให้แก้
เลยเลือกทาง ห่างไป..ใจอ่อนแอ
ด้วยเพียงแค่ อารมณ์ตอนที่ร้อนใจ

และวันนี้..ที่กลับยอมรับผิด
เรื่องเคยคิด คลาดเคลื่อนบิดเบือนได้
เมื่อเข้าถึงความจริงสิ่งเป็นไป
จึงกลับมา เริ่มต้นใหม่ สานไมตรี

หวังเอาไว้ ใจหวังอย่างตั้งมั่น
ว่าสัมพันธ์ มากล้นบนวิถี
จะคงอยู่อย่างเดิมจากเริ่มมี
ไม่หน่ายหนี จากใจให้ช้ำตรม

ภ.ภาพวาด
อา.๑๖.๖.๒๕๕๖