---->>
๑๘ มิถุนายน ๒๕๕๗
ครบ 3 ปี ... พี่ภพ ภควา
ครบสามปีพี่ชายวันตายจาก
ใช่น้องอยากจะจำให้ช้ำจิต
แต่เหมือนตราประทับกับชีวิต
ที่ยึดติดสำนึกรู้สึกเตือน
ทั้งความสุขความเศร้าวันเก่าก่อน
ตกตะกอนค้างใจกว่าใดเหมือน
ไม่เคยเลยสักทีหลายปีเดือน
จะลืมเลือนพี่จากความทรงจำ
รอยยิ้มแย้มแต้มตามยามคิดถึง
อดีตซึ่งเคยเคียงคลอเสียงขำ
อุ่นไอมอบปลอบใจจนคลายช้ำ
ยังตอกย้ำอยู่บ่อยย้อนรอยเดิม
คือความสุขแสนสุขที่สุดกล่าว
ช่างสั้นราวกับฝันวันแรกเริ่ม
เปรียบกระพริบเปลือกตาน้ำตาเยิ้ม
พร้อมพูนเพิ่มความเศร้าเท่าทวี
ข่าวแดนไกลได้แจ้งแถลงด่วน
มันปั่นป่วนปวดใจดังไฟจี้
มันชาวาบทั้งตัวความกลัวมี
มันเหมือนโลกใบนี้กำลังพัง
ไร้ซึ่งสิทธิ์อำลาน้ำตาตก
สะอื้นไห้ในอกวกความหลัง
ยิ้มเคยแย้มแต้มหมดเศร้าบดบัง
กว่าประทังทุกข์ได้แทบตายตาม
*
ณ วันนี้ที่เป็นคล้ายเช่นหิน
อยากจะสิ้นรู้สึก..ใจฝึกข้าม
ละมือปล่อยชะตาพยายาม
ให้เป็นความประสงค์แห่งกงกรรม
น้องเหนื่อยนักหนักจังบ่าทั้งสอง
ฝืนประคองครอบครัวจนหัวคว่ำ
ไม่มีดีขึ้นมายิ่งพาช้ำ
แถมตกต่ำลงเรื่อย..เหนื่อยจริงจริง!!
เสียงทะเลาะ คอยเกาะกิน ชิ้นใจขาด
เสียงตวาด มาฟาดซ้ำ ยิ่งช้ำยิ่ง
เสียงสะอื้น ดังยื่นมีดกีดแล่ทิ้ง
เสียงความนิ่ง มันหนาวทั่ว ถึงขั้วใจ!!!
ภาพวาด อภิญญา บุญชู
ขอขอบคุณรูปภาพจากอินเตอร์เน็ตค่ะ.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น