---->>
หัวใจปวดรวดร้าวเกินกล่าวขาน
ทรมานสิ้นหวังด้วยพลั้งเผลอ
ถูกประนามหยามคำจนพร่ำเพ้อ
น้ำตาเอ่อหยดหยาดแทบขาดใจ
เหมือนสิ้นทางคว้างลอยถูกปล่อยเกาะ
เหตุจำเพาะเรื่องเลวที่เหลวไหล
คำเอ่ยรักลมปากแล้วจากไป
เหลือเอาไว้ความช้ำ..ทนกล้ำกลืน
และเหมือนหลังพายุปะทุโถม
เธอประโลมปลอบขวัญให้ฉันตื่น
เช็ดร่องรอยหยดเหงื่อคราเมื่อฟื้น
พร้อมกับยื่นมืออุ่นอ่อนมาช้อนมือ
ภ.ภาพวาด
พฤ.๒๒.๑.๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น