---->>
การแต่งกลอน ก็คงเหมือน กับชีวิต
ค่อยๆก้าว ทีละนิด คิดใคร่ครวญ
หากเดินพลาด คาดการณ์ผิด ต้องคิดหวน
กลับมาทวน ครวญใคร่ ให้ได้ความ
ชีวิตคน ตั้งแต่เกิด จนเติบใหญ่
ต้องฟันฝ่า ก้าวไป ไม่เกรงขาม
หากแม้เจอ อุปสรรค มารุกลาม
อย่าบุ่มบ่าม ค่อยๆข้าม ย่างก้าวไป
ส่วนกาพย์กลอน สอนคน ให้ใช้ศัพท์
มีเคล็ดลับ ในสัมผัส นอกและใน
หากใช้คล่อง คล้องจอง จนเข้าใจ
ก็แต่งได้ ไพรเราะ เพราะพริ้งงาม
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
โอ้นทีที่ไหลหลั่งดั่งใจเขา
ตอบลบแรกรักเราพลิอดพร่ำเอ่ยคำหวาน
พลันรักกลับสลายกลายเป็นวาน
ดั่งสายธารที่ผ่านไปมิไหลคืน
ฉันมิใช่คนดีเป็นที่หนึ่ง
ตอบลบแต่ไม่ถึงกลับเลวจนเหลวไหล
เมื่อเธอมองไม่เห็นค่าไม่เป็นไร
อีกถมไปที่เห็นค่าฉันมี
ก่อนมีเธออยู่ใกล้ใจกลับคิด
ตอบลบว่าเธอผิดมากเหลือน่าเบื่อหน่าย
ทำอะไรคอยขวางช่างวุ่นวาย
อยากให้กาลผ่านไปโดยไร้เธอ
แต่พอจากกันไปใจกลับกลับเศร้า
ที่สองเราลงท้ายมาหน่ายหนี
ไม่มีคนจริงใจยื่นไมตรี
ถึงแม้นมีไม่เหมือนเก่าเราเหมือนเคย ช่วยต่อด้วยค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณเพชร อุนีธานัย
ตอบลบเป็นธรรมดาที่ใกล้ไม่เห็นค่า
แต่หากว่าไกลไปใจจึงเผย
ด้วยเขานี้มีค่ากว่าใครเลย
เป็นคำตอบที่เฉลยเผยท้ายตอน
ภาพวาด
ยินดีที่รู้จัก และได้ต่อกลอนนี้นะคะ