---->>
แม่เลี้ยง-ลูกเลี้ยง
ไม่ เป็นไร จริงจริงจ๊ะ เชื่อนะพี่
แค่คนที่ ไร้ความหมาย ทำร้ายฉัน
เขา ไม่พูด กับหนูหนอ ก็ชั่งมัน
คิดมากนั้น ใช่ว่าดี เนอะพี่ชาย
แต่พอหนู เงียบบ้าง อย่างคนหยิ่ง
เหมือนทุกสิ่ง ถาโถม โหมมากหลาย
คุณพ่อท่าน เดินมาถาม ความมากมาย
สิ่งสุดท้าย ร้ายกว่าเหลือ เมื่อฟังคำ
"เกิด อะไร ทำไม ไม่พูดกัน"
เพียงเท่านั้น เจ็บแปลบ แสบระส่ำ
พ่อถาม หนู สังเกตุหนู สู้เอ่ยคำ
แต่เขาทำ กับหนูนั้น ท่านไม่เจอ
แต่ดีแล้ว ที่ถาม ความจับผิด
ตอบตรงจิต คิดไว้ ใจเสนอ
"เขาเริ่มก่อน ไม่พูดก่อน ค้อนมาเออ
แล้วหนูเหรอ จักต้องง้อ พอกันที
เมื่อ ไม่พูด หนูก็...ไม่ ทำให้เห็น
ใช่ว่าเป็น ต่อหน้าอย่าง ต่างนะนี่
เขา พูดเผย เอ่ยก้ ตอนพ่อมี
และลับหลัง ดังวลี ไม่มีคำ
แต่ โทษที ที่หนูเป็น ใช่เ่ช่นนั้น
เมื่อตั้งมั่น ว่าไม่เผย ไม่เคยร่ำ
ต่อ หน้าไง ลับหลังงั้น ที่ฉันทำ
แต่ต้องช้ำ ตอนหาความ พ่อถามมาไ
แล้วเขาล่ะ พ่อเห็นบ้าง อย่างหนูไหม
หรือว่าไม่ เห็นหนูร้าย หมายมาว่า
เรื่อง แม่เลี้ยง กับลูกเลี้ยง พียงอุรา
ใครร้ายมา ใครร้ายไป รู้ใจตน
และ วันนี้ หนูทำได้ ใจชินชา
ตา ต่อตา ฟันต่อฟัน ฉันไม่สน
เมื่อดีมา จะดีไป ไม่กังวน
ดมื่อ เล่ห์ล้น จะเล่ห์ลับ ตอกกลับไป
ส่วน พี่นั้น ฉันรู้ อยู่ว่าห่วง
แต่อย่าหน่วง หนักจิต คิดหมองไหม้
น้อง แค่ท้อ แต่ไม่ถอย ปล่อยกายใจ
ให้เป็นไป ตามปอง เข้าต้องการ
แค่อยากพัก เติมแรง แห่งกำลัง
เพื่ออยู่ยั้ง ตั้งรับ กับสิ่งผ่าน
อาจดูเงียบ ไร้ตัวตน ทนทรมาน
เป็นเพียงการ เยียวยา ให้ชาชิน
ภาพวาด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น