---->>
หลงตัว
เข้าใจผิดคิดคุ่น ว่าคุณเพ้อ
แท้เสนอใจมีนางที่หมาย
แต่งอักษรกลอนฝากจากจิตชาย
มอบเป็นสายสื่อสารสัญญาณใจ
ฉันหน้าแหกแตกเสี่ยงเพียงคิดมาก
หลงลมปากฝากมาพาหวั่นไหว
คิดว่าตัวมัวเมาเพลินเข้าไป
ช้ำที่ได้สมควรล้วนพอดี
ไม่ต้องเย้ยเยาะหยันกันหรอกหนา
ละอายกว่า ด้วยแปลกแทรกดินหนี
เคยเสน่ห์เหลือร้ายกลายไม่มี
เป็นบทเรียนชีวีที่เพิ่งเจอ
.........
ภ.ภาพวาด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น