---->>
๑๘ มิถุนายน ๒๕๕๕
ครบ ๑ ปี พี่ภพ-ภควา
ครบหนึ่งปี พี่จาก ฝากรอยแผล
มิเคยแม้ ลืมลบ พี่ภพได้
ด้วยทุกวัน นั้นมี พี่ในใจ
เป็นหลักชัย ยึดเหนี่ยว เกาะเกี่ยวเดิน
อดีตก่อน ย้อนนึก รู้สึกหวิว
เหมือนเรียงคิว ฉายใหม่ แบบไตเติ้ล
ทุกฉากคุ้น หมุนผลัด ชัดเหลือเกิน
จนต้องเมิน หน้านี้ หนีอารมณ์
ช่างปวดจุก ทุกอณู ความรู้สึก
เจ็บฝังลึก หยั่งราก ยากจักข่ม
น้ำตาหยด รดร่วง ทรวงระบม
หัวใจจม เงาดำ ช้ำมานาน
น้องทำฮึด อึดสู้ อยู่บ่อยครั้ง
แล้วก็พัง ลงแหลก แตกถึงฐาน
หลายสิบหน ทนท้อ ทรมาน
กับเหตุการณ์ แบบเก่า ทำเอาเอียน
เคยคิดจอด ถอดใจ ไม่ไปต่อ
หมายนั่งรอ เวลา ชะตาเขียน
เส้นทางเท้า ก้าวยาก เลิกพากเพียร
จึงปล่อยเวียน ตามกรรม ของกรรมมี
แต่เพราะคน ข้างกาย มากมายนับ
ที่คอยจับตามอง น้องของพี่
บ้างสะกิด ให้ทวน ครวญให้ดี
บ้างราวี เย้ยยั่ว จนหัวมึน
คือแรงส่ง คงสู่ อยู่แค่ไหว
คือแรงใจ ปลอบปลุก ให้ลุกขึ้น
คือแรงกาย เสริมสร้าง อย่างบึกบึน
คือแรงหวัง ยังมีกึ๋น ฉุดขึ้นเดิน
หากวันนี้ พี่จ้อง มองน้องอยู่
อยากให้รู้ สู้ทุกยก ระหกเหิน
จะล้มลง กี่คราว ก้าวเผชิญ
ถ้าไม่เกิน กำลัง จะยังไป
ภาพโตแล้ว พี่จ๋า ขออย่าห่วง
จะผ่านล่วง อุปสรรค ที่หนักได้
ภาพเข้มแข็ง แกร่งพอ ขอเชื่อใจ
จะทำให้ พี่รู้ หนูสู้เป็น
ขอพี่จง ตัดบ่วง ความห่วงหา
ให้วิญญา มีสุข ไม่ทุกข์เข็ญ
เกิดยังที่ บุญสร้าง ทางร่มเย็น
อย่าลำเค็ญ ป่วยอนาจ ดุจชาตินี้เลย
.........
ภาพวาด อภิญญา
อา.๑๗.๖.๒๕๕๕
เขียนถึงคนบนฟ้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น