~ เจ็บ..ตีตรา ~
เมื่อถึงวันต้องจบ ก็จบซะ
อย่าคิดจะเหนี่ยวรั้งหวังเป็นหลัก
ยามใจเปลี่ยน คนเปลี่ยน เพี้ยนเร็วนัก
ถึงจุดหัก จงหัก ทิ้งรักลง
อย่ายื้อยุดฉุดไว้ให้เขาอยู่
ทั้งที่รู้รักเคียงเพียงลุ่มหลง
เรามอบใจรักวางอย่างมั่นคง
แต่แย่ตรงเขามอบใคร่ให้เป็นทาน
ถือซะว่า ค่าโง่ เป็นโล่คล้อง
เมื่อริลอง รักช้ำ ผ่านคำหวาน
เจ็บที่พบ จบพอ ทรมาน
ความร้าวรานครั้งนี้ถูกตีตรา
.........
ภ.ภาพวาด
พฤ.๑๘.๔.๒๕๕๖