ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

"ขอพระองค์ทรงพระเกษมสันต์...เป็นมิ่งขวัญคนไทยทุกถิ่นฐาน...มีพระชนม์มายุยิ่งยืนนาน...พระภูบาลคุ้มเกล้าเราชาวไทย"

จินตนาการผ่านคำพร่ำอักษร..มิใช่กลอนชีวิตลิขิตเขียน..ด้วยสนุกสุขใจจึงใฝ่เพียร..หากผิดเพี้ยนติติงขอวิงวอน
---->>

วันจันทร์ที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553

♬ หลงรูป




..♬ หลงรูป..




จินตนาฯ  หน้าชาย  วาดลายเส้น
คนที่เห็น  คืนนั้น  ในฝันข้า
รูปหน้าเรียว  เพียวหุ่นสูง  จรูงตา
นัยนา  คมวับ  ประทับใจ


จมูกโด่ง  คิ้วโค้งคั่น  ดั่งคันศร
ขนตางอน  ซ่อนเสน่ห์  เท่กว่าไหน
เสียงเสนาะ  เพราะดัง  กังวานไกล
ใบหน้าใส  ไหล่ผึ่งผาย  ชายไร้นาม


เป็นผู้ใด  ในนิมิตร  ตราติดตรึง
ให้คนึง  ถึงทุกช่วง  ใจทวงถาม
อยากจะสบ  พบพักตร์  อีกสักยาม
เพื่อทวงความ  นามชื่อ  ไว้สื่อใจ


ฤาเป็นเทพบุตร..อยู่สุดหล้า
ไยจึงมา  เข้าฝัน  ให้หวั่นไหว
เพียงปรากฏ  รูปทรง  องค์ไฉไล
แล้วหายไป  ให้เพ้อพร่ำ  ไม่ร่ำลา


สะดุ้งตื่น  ลืมตา  พาใจสั่น
ให้คิดถึง  ชายผู้นั้น  ที่ฝันหา
เขามีตัว  มีตน  บนโลกา
หรือเป็นเพียง  มายา  นิทรารมณ์


นั่งจับสอ  ทอสาย  วาดลายเส้น
หัวใจเต้น  ระส่ำ  จึงจำข่ม
เมื่อเห็นภาพ  วาดชาย  หมายชื่นชม
ยิ่งกว่าปม  สังข์ตรารัด  มัดทรวงใน


ให้หลงรูป  จูบภาพ  ใจวาบหวั่น
เพียงแค่นึก  ถึงเขานั้น  ใจสั่นไหว
พ่อยอดชู้  คู่ชิด  คิดเคียงใจ
อยู่หนใด  ในโลกา  โปรดมาเคียง


ภาพวาด



☪ ในวันที่..พี่จากไกล..ไปเมืองผู้ดี (พี่แดง&ภาพวาด)






...☪ ในวันที่..พี่จากไกล..ไปเมืองผู้ดี...

พี่แดง : สีแดง   &   ภาพวาด : สีเขียว


ไปอังกฤษเมืองใหญ่ใกล้บิกเบล
คงจะเอนกายาพาฝันหวาน
สาวที่นั่นผมแดงแต่งหน้าบาน
หากอยู่นานหอบมาฝากบ้างสักคน




ข้อสำคัญเขาต้องมาขอพี่
ห้าล้านสี่ค่าตัว-ใจให้เหตุผล
หากไม่ได้ไม่ให้แต่งแย้งตัวตน
จะยังสนหรือไม่ให้ตอบมา



แค่นั้นนะไม่พอหรอกน้องเอ๊ย
ต้องมาเปรยกันหน่อยปล่อยวาจา  
ขออีกนิดงกก่อนผ่อนเวลา
เพราะว่าค่าพี่มีมากเท่าใจ




เอาเท่าไหร่ดีล่ะถึงจะเหมาะ
ช่วยวิเคราะห์เจาะลงส่งเลขใส่
ขายพี่กินงานนี้อิ่มมี๋ไซร้
เดี๋ยวแบ่งให้หาญสอง..น้องใจดี



แบ่งให้เท่ากันไว้ได้แน่นะ
หรือว่าจะโกงกันพลันหลีกหนี
เพราะบ้านเราห่างไกลกลัวจรลี
หลบหลีกหนีแอบใช้ไปคนเดียว(เริ่มกัดกันล่ะ)




ก็แบ่งกึ่งครึ่งมีพี่กับน้อง
เราหาญสองลงตัวชัวร์ไม่เหนียว
แต่พี่ไกลไปมากยากนักเจียว
งั้นน้องเที่ยวใช้ให้ไปพลางพลาง



นั่น-นั่นไงพูดไว้ไม่ขาดคำ
เจ้ากระทำจากซ้ายไปทางขวาง  
ผิดสัญญาแล้วหรือแม่เอวบาง
งั้นพี่อ้างคำนี้ตอนพี่(ภพ)มา




เขาหวังดีนะตัวใช่ชั่วผิด
ขอจงคิดดีดีที่เป็นหนา
ปล่อยเอาไว้เดี๋ยวปลวกกินสิ้นราคา
เลยอาสาใช้ให้ใคร่แบ่งเบา



ส่งมานี่พี่รักษาพาเก็บไว้
จะไม่ใช้สักนิดคิดบรรเทา
ไว้กินดอกออกเบี้ยเนี่ยดีป่าว
แค่เพลา-เพลาร้อยละร้อยนิดหน่อยเอง (ป.ล ไม่งกค่ะ)




หน้าเลือดแท้แหมพี่ที่เก็บดอก
 คงอ้าออกเป็นทุ่งมุ่งข่มเหง
น้องเก็บให้ดีแล้วแนวครื้นเครง
อย่าโตงเตงล่อตามันหาดี



ว่าแต่เขาจะมาขอพี่เราหรือ
เหตุผลคือสองนางขวางทางผี  
ร้ายกันนักปากร้ายได้ทุกที
หากว่ามีใครกล่าวเผาทั้งเมือง




คิดขัดแย้งแบ่งสมบัติจัดตามส่วน
เราต่างป่วนชวนขวางกระด่างเดื่อง
ทั้งที่มิมีไรให้ขุ่นเคือง
ก็หาเรื่องกัดกันนั้นตามเคย



งั้นไม่กัดเปลี่ยนมาว่าคำหวาน
จะได้วานรักมาพาเฉลย
ว่าสองเจ้ารักพี่อย่างดีเลย
หาใดเปรยเที่ยบเท่าเราเข้าใจ




พาไปอ่อนอ้อนซะงั้นนะนั่นนะ
ไม่เอาหละจะกัดพี่วลีใส่
โทษฐานที่หายห่างร้างกันไกล
ต้องกัดให้เลือดซิกหยิกด้วยกลอน



พี่แดง & ภาพวาด


ต้องทำให้ได้






...ต้องทำให้ได้...


จะต้องทำ  ให้ได้  ดั่งใจหวัง
ไม่ให้พัง  ลงมา  สัญญาค่ะ
งานครั้งนี้  ที่รับ  จะจับกะ
ให้ระยะ  ปะเส้น  เน้นตามรอย



กำลังหา  ข้อมูล  ให้พูนเพิ่ม
ค่อยต่อเติม  เริ่มต้นที่  ทีละหน่อย
อาจช้าบ้าง  อย่างไร  ขอให้คอย
เพราะน้องค่อย  ค่อยทำ  ประจำการ

ภาพวาด


วันเสาร์ที่ 27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553

เสียงแผ่วแว่วโศก



สิ้นเสียงแผ่ว  แว่นคุ้น  ว้าวุ่นจิต
ไม่อยากคิด  จิตตรม  ข่มใจหวั่น
เมื่อเสียงอุ่น  ละมุนไม  ได้ยินนั้น
ใจลูกพลัน  สั่นรัว  กลัวจับใจ


มือที่จับ  กับเกี่ยว  เรี่ยวแรงลด
พลันอ่อนหมด  หดหู่  ไหล่ลู่ไหว
โธ่!คนนอน  ผ่อนมือ  สื่อความใน
ความหมายใด  ใครด้วย  ช่วยบอกที


ไม่กล้าเงย  เฉยนิ่ง  กลัวจริงหนา
หากเงยหน้า  คราใด  ให้หมองศรี
คงสลาย  ละลายลง  ผลธุลี
เจ้าชีวี  หนีพราก  จากลูกยา


ไยท่านลี้  หนีกลับ  หลับไม่ตื่น
ไยไม่ฟื้น  ฝืนอยู่  สู้หน่อยหนา
ไยไม่บ่น  คนดื้อ  คือลูกยา
ไยไม่ว่า  ด่าตี  ที่เคยทำ


ไยท่านเงียบ  เปรียบเฉย  ไม่เอ่ยสิ่ง
ไยท่านนิ่ง  ทิ้งลูกไป  ต้องไห้ร่ำ
ไยท่านพราก  จากลา  ไม่ว่านำ
ไยท่านทำ  อำเล่น  หรือเป็นจริง


ตื่นมานะ  ตื่นมา  อย่าลาหนี
ชีวิตนี้  มีหรือ  คือแม่หญิง
ลูกอยู่ได้  สู้ได้  ได้หลักอิง
เพราะได้พิง  อิงอุ่น  คุณมารดา


นี่แม่มา  ลาพราก  จากลูกแก้ว
ทิ้งเสียงแผ่ว  แว่วดัง  ฝังใจว่า
ให้เจ้าแกร่ง  แข็งอยู่  สู้ฟันฝ่า
ด้วยความกล้า  หนาเล่า  เจ้าดวงใจ


ถึงแม่ลา  จากโลก  ให้โศกเศร้า
แต่จะเฝ้า  เจ้าอยู่  คู่เคียงใกล้
ไม่ว่าทาง  ข้างหน้า  ที่ฝ่าไป
จะมีภัย  ใดต้อง  แม่ป้องกัน


คำสั่งลา  มาสุด  หยุดทุกสิ่ง
เมื่อแม่ทิ้ง  มือหล่น  จนใจสั่น
คำสั่งลา  ว่าบอก  ตอกใจนั้น
ให้ตัวฉัน  ต้องสู้  อยู่ต่อไป
คำสั่งลา  มาสุด  หยุดดวงจิต
จบชีวิต  ปลิดปลง  ลงร่ำไห้
สิ้นภาษา  วาจาห่วง  ดวงฤทัย
ก็สิ้นใจ  สิ้นลม  ตรมเศร้าเอย

ภาพวาด

16/7/52

ใจหม่นหมองเมื่อเธอมองมา....



ใจ...มั่นคง  ตรงต่อ  มิท้อรัก
หม่น...ใจภัก  จักคลาย  สลายไม่
หมอง...ฤดี  พี่ยา  มาลาไกล
เมื่อ...ห่างไป  ให้คิด  จิตคร่ำครวญ



เธอ...คนนี้  ที่เรา  ฤาเฝ้ารัก
มอง...เหมือนจัก  หักร้าง  ให้ห่างหวน
มา...พูดคำ  ย้ำให้  ใจครางครวญ
ที่...พูดทวน  ล้วนเหน็บ  เจ็บถึงใจ



ฉัน...ได้ผิน  ยินเสียง  สำเนียงแว่ว
แค่...ใจแป่ว  แล้วตรม  ขมหวั่นไหว
หน้า...ที่มี  นี้หรือ  คือความใคร่
ตา..ใสใส  ใจจริง  สิ่งลางเลือน



ผิว...ตึงตึง  ถึงหย่อน  เมื่อตอนแก่
พันธ์...ที่แท้  แลชัด  จะขัดเขือน
ไม่...จีรัง  ยั่งยืน  จะฝืนเตือน
เคย...มิเลือน  โรยรา  เวลากาล



รัก...ที่ให้  ไยหนา  ถึงลาหนี
กัน...ทั้งนี้  ที่ตรม  ยิ่งซมซาน
ข้าง...ตัวฉัน  นั้นหรือ  คือเท่านาน
ใน...ใจผ่าน  สารทอ  ซื่อต่อเธอ



จิต...ดวงนี้  ที่หอบ  ฉันมอบให้
ใจ...ทั้งใจ  ใคร่ส่ง  ตรงเสนอ
ได้...ผูดขาด   มิอาจเปลี่ยน  เวียนจากเธอ
แต่...ต้องเพ้อ  เธอจ้อง  มองอีกคน



หวัง...เอาไว้  ใจฝัง แค่ครั้งหนึ่ง
สัก...นิดซึ่ง  พึงแล  แค่สักหน
วัน...ที่มอง  จ่องมา  หาอีกคน
เธอ...ได้ค้น  จนพบ  สบแก่ใจ



คง...ต้องมี  สักวัน  ฝันเป็นจริง
จะ...ขออิง  พิงแอบ  แนบชิดใกล้
เห็น...ความรัก  ภักดี  ที่เหนือใด
เห็น...ถึงใน  ใจลึกลึก  นึกถึงเธอ



ข้าง...ดวงจิต  สิทธิ์ขาด  มิอาจเปลี่ยน
ใน...ใจเพียน  เวียนหมุน  ให้คุ้นเผลอ
ที่....รักเรา  เฝ้าหอบ  มอบให้เธอ
เป็น...รักเก้อ  ฝ่ายเดียว  คงเปลี่ยวใจ



ไม่...ว่าไง  ใจฉัน  จะมั่นรัก
ใช่...จะหัก  พักลง  ตรงจากได้
แค่...รักแน่  แท้จริง  เหนือสิ่งใด
เพียง...มอบใจ  ไปเสนอ  เก้อก็ยอม



รูป...ภายนอก  หลอกตา  หาค่าไม่
กาย...กับใจ  ใครก็สน  คนที่พร้อม
ภาย...นอกดี  ภายในแย่  แท้จอมปลอม
นอก...ว่าหอม  ดอมดม  ตรมอุรา

ภาพวาด
8/11/52

รู้สึกใจ



รู้สึกแป๊บ  แสบทรวง  ในดวงใจ
เหมือนมีใคร  ใช้มีด  แล้วกรีดหนึก
มักเจ็บมาก  ยากเผย  ความรู้สึก
ในส่วนลึก  นึกตรม  ขมอุรา

ใครกันหนอ  เจ้าของมีด  ใช้กรีดใจ
ช่วยตอบให้  ใช่ไฉเฉ  เร่หนีหน้า
คนคนนี้  ที่ทำ  ช้ำวิญญา
ไยมิฆ่า  ฉันเล่า  เศร้าใจจริง

ปล่อยให้เจ็บ  ปล่อยให้ช้ำ  ซ้ำไม่สน
ทำเหมือนคน  ลนไฟ ใจไม่นิ่ง
ให้ปวดหนึก  ลึกลง ตรงใจหญิง
ด้วยชายทิ้ง  ลวงใจ  มิใคร่ครอง

ภาพวาด
2550

วันพุธที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553

ละครดาวหลงฟ้า

ตอนที่ 1
ตอนที่ 2
ตอนที่ 3
ตอนที่ 4
ตอนที่ 5
ตอนที่ 6
ตอนที่ 7
ตอนที่ 8
ตอนที่ 9
ตอนที่10
ตอนที่ 11
ตอนที่ 12
ตอนที่ 13
ตอนที่ 14
ตอนที่ 15
ตอนที่ 16
ตอนที่ 17
ตอนที่ 18
ตอนที่ 19
ตอนที่ 20
ตอนที่ 21
ตอนที่ 22
ตอนที่ 23
ตอนที่ 24
ตอนที่ 25
ตอนที่ 26
ตอนที่ 27
ตอนที่ 28
ตอนที่ 29
ตอนที่ 30
ตอนที่ 31
ตอนที่ 32
ตอนที่ 33
ตอนที่ 34
ตอนที่ 35
ตอนที่ 36
ตอนที่ 37
ตอนที่ 38
ตอนที่ 39
ตอนที่ 40
ตอนที่ 41
ตอนที่ 42
ตอนที่ 43
ตอนที่ 44
ตอนที่ 45
ตอนที่ 46
ตอนที่ 47
ตอนที่ 48
ตอนที่ 49
ตอนที่ 50
ตอนที่ 51
ตอนที่ 52
ตอนที่ 53
ตอนที่ 54
ตอนที่ 55
ตอนที่ 56

♪ ไม่ใช่ฉัน




♪ ไม่ใช่ฉัน


ไม่ใช่ฉัน  มันไม่  ใช่ตัวฉัน
สิ่งเสกสรร  ปั้นเสริม  ที่เติมขึ้น
ล้วนเลิศเลอ  เธอจับ  ปรับให้มึน
ไม่มีกึ๋น  คราบเก่า  ของเราเลย



คนแสนชืด  จืดรส  ไม่สดใส
ถูกเปลี่ยนไป  ให้แสบ  แบบที่เผย
เพื่อตรงตาม  ความต้องการ  ด้านคู่เชย
ทั้งที่เคย  เผยตน  เป็นคนปอน



ถูกเสริมใส่  ให้เลิศ  แลเฉิดฉาย
เป็นคู่กาย  หมายข้าง  อย่างคนก่อน
เพื่อแทนเงา  เขาคู่  ผู้อาทร
จึงซับซ้อน  ซ่อนทับ  กับตัวตน



จะต้องเป็น  เช่นนี้  นี่นานไหม
ต้องเป็นใคร  ไม่ใช่ฉัน  พลันสับสน
เปลี่ยนแปลงตัว  หัวใจ  ให้หนึ่งคน
ทั้งที่ผล  ตนรู้  และรู้ดี



เธอฝันใฝ่  ในแบบ  ที่แอบแฝง
สิ่งแสดง  แจ้งจัด  รัศมี
ไม่ใช่ตัว  ไม่ใช่ตน  ฉันคนนี้
ทุกอย่างที่  เป็นอยู่  รู้สำรอง



อยากให้รัก  รักตาม  ความเป็นฉัน
ผูกสัมพันธ์  มั่นไว้  ให้มีสอง
ไม่ต้องเสริม  เติมใด  เพียงใจครอง
คงสมปอง  ของชีวิต  และจิตใจ



รักที่ฉัน  เป็นฉัน  ฉันคนนี้
ไม่ใช่มี  ใครซ้อน  ซ่อนเป็นไส้
แล้วตัวฉัน  เพียงเงา  ตามเขาไป
มันไม่ใช่  ไม่ใช่ฉัน  ฉันที่เป็น

...

ภาพวาด
24/11/53


วันอาทิตย์ที่ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553

ตอบกวี

บทเรียนรัก  มักสอน  ฉากตอนหลาย
มีมากมาย  ให้จำ  คร่ำครวญหา
ทั้งความสุข  ความเศร้า  เร้าอุรา
อยู่ที่ว่า  คลานั้น  นั่นตอนใด

บทสรุป  สุดท้าย  ปลายทางแยก
เหมือนดั่งแฉก  แทรกกลาง  เป็นทางให้
เมื่อรักมา  ถึงจุด  หยุดหัวใจ
จะก้าวไกล  ไปต่อรัก  หรือหักลา

ภาพวาด

ยังรักเธอ







ผิดที่ใจ  เท่านั้น  นั่นน่ะหนา
โดนรักมา  ล่าลวง  ทำทรวงไหว
เมื่อรักลบ  จบที่ลา  พาตัดใย
ที่เหลือไว้  ให้หรือ  คือน้ำตา


ผิดที่ใจ  ยังเกี่ยว  ไม่เลี้ยวหลีก
แม้โดนฉีก  ซีกอก  จกใจหนา
ด้วยยังรัก  แสนรัก  ปักอุรา
แม้น้ำตา  ไหลหลั่ง  ยังรักเธอ

ภาพวาด


ตอบกวี

น้ำตา  วันนี้  ที่รินรด
ทุกหยด  ล้างช้ำ  ระกำไห้
ปล่อยร่วง  หล่นมา  ยาหทัย
เพื่อนใส  นัยนา  ดวงตาคม

ภาพวาด

กลอนรัก..มักลวง..หลอนหลอก



เอื้อนกล่าวเอ่ย  เผยคำ  ลำนำรัก
เรียงร้อยถัก  อักษร  กลอนรักนี้
ใส่รสคำ  นำใส่  ใช่ฤดี
วรรควลี  มีทุกอย่าง  แต่ร้างใจ

กลอนรักส่ง  ลงตั้ง  ยังฐานถิ่น
ทุกคำริน  สินศัพย์  สดับให้
เปล่งทำนอง  กรองกลั่น  มั่นหทัย
แต่แฝงไว้  ในเนื้อคำ  ลำนำลวง

อักษรา  ภาษาหวาน  ดั่งตาลกรด
เพียงเทรด  หยดลง  ณ ตรงทรวง
พอสารพิษ  ติดเนื้อ  เป็นเชื่อดวง
น้ำตาร่วง  หลอกหลอน  ทุกษรคำ

ภาพวาด
23/12/52

กลอนเหงาเศร้าใจ | น้ำตา (ช่วงเวลาที่ดีที่สุด & ภาพวาด)





...น้ำตา...


ช่วงเวลาที่ดีที่สุด : เขียวออน   &   ภาพวาด : เขียวเข้ม

น้ำตานั้น วันนี้ ไม่มีค่า
ขอจงอย่า หวั่นไหว ใจแปรผัน
ช่างมันนะ เรื่องร้าย ในคืนวัน
ยิ้มสู้พลัน เชิดไว้ ให้หน้าตรง

อย่าก้มหน้า น้ำตา จะตกพื้น
จงลุกยืน มองไป ในประสงค์
ใจเจ้านั้น อย่าท้อ ทระนง
จงมั่นคง ความคิด พิชิตใจ



น้องขอร้อง  ร้องให้พอ  พอวันนี้
ให้น้ำตา  ไหลปรี่  นี้รินไหล
ขอให้เพื่อน  จากนัยตา  ยาหทัย
และลุกยืน  สู่ชัย  ในเร็ววัน

ถึงน้ำตา  แปรว่ารอน  ใจอ่อนแรง
แต่ความแกร่ง  แห่งฤดี  ที่คงมั่น
ก็มาจาก  ความอ่อนไหว  ในความหวั่น
พอโศกศัลย์  พลันเบา  เราจึงยืน




อย่าเพิ่งยอม..ทดท้อ..ต่อชีวิต
อย่าแพ้พิษ..แห่งความเศร้า..เหงาโศกศัลย์
ยังมีคน..อีกมากมาย..ทรมาน
เขาเหล่านั้น..แสนสาหัส..ยิ่งกว่าเธอ

เช็ดน้ำตา..ของเธอ..ให้เหือดแห้ง
เทพยดา..หาใช่แกล้ง..ให้เธอเก้อ
อย่าให้คราบ..น้ำตา..ไหลล้นเอ่อ
บังสายตา..ของเธอ..จากความจริง



ม่านน้ำตา  ไหลบัง  ดังม่านหมอง
ความช้ำชอก  ละลอกขื่น  กลืนใจหญิง
เจ็บที่เจ็บ  ใช่จะเก็บ  เจ็บมาอิง
น้องจะทิ้ง  สิ่งโศกศัลย์  น้องสัญญา

น้องเชื่อพี่  มีมีหลายคน  อยู่บนทุกข์
น้องจะปลุก  ใจลุกยืน  ฝืนแกร่งกล้า
แม้ตอนนี้  แรงจะถอย  น้อยนิดหนา
แต่เชื่อว่า  อีกไม่นาน  ใจหาญเออ




วันนี้อาจขาดแรงแสดงปีก
อยากหลบหลีกซุกซ่อนตอนผิดหวัง
พักสักนิดคิดใหม่ให้จริงจัง
เรื่องรักชังใหญ่แค่ไหนในชีวิต

ที่เสียไปเพียงเสียความรู้สึก
อาจเหมือนมีแผลลึกในห้วงจิต
แต่ที่เหลือคือยังมีชีวิต
ค่อยค่อยคิดรักษาอย่าท้อใจ




จะไม่ท้อ  จะขอแกร่ง  ด้วยแรงจิต
แม้แรงฤทธิ์  พิษขื่น  สะอื้นไหว
จะประดัง  ประเด  เททับไป
ก็จะไว้  ในทุกทาง  เพื่อย่างเดิน

เหนื่อยและล้า  น้ำตาหยด  ที่รดไหล
แต่หาใช่  ใจจะพอ  ท้อจนเกิน
ยังสู้ไหว  ยังก้าวได้  ในเขาเนิน
แม้เผชิญ  สิ่งเลวร้าย  ไม่หน่ายเลย



ช่วงเวลาที่ดีที่สุด
& ภาพวาด

**ขอขอบคุณพี่หมอมากๆนะคะ ที่มาร่วมต่อกลอนกับภาพ  ขอบคุณค่ะ


เขาฝากมา





..เขาฝากมา..


มีคนคอยทางนี้พี่รู้ไหม
ใช่อะไรมากหรอกแค่อ้อนหา
ที่เดิม-เดิมมิเห็นเช่นผ่านมา
นับเวลาที่ผ่านนานเหลือเกิน




กลอนข้างต้น  บทนี้  ที่เขียนไว้
พี่สาวหนู  ฝากให้  ใช่ผิวเผิน
อ่านเอาเอง  แล้วกัน  ห้ามหันเมิน
ถ้าดูเพลิน  เชิญต่อ  ก็ยิ่งดี



ส่วนวันนี้  มิมีได  อะไรเอ่ย
แค่เขียนเผย  บอกไว้  ให้สุขขี
ลอยกระทง  คงไม่ไป  ในปีนี้
เพราะขาดพี่  ที่รัก  เป็นหลักเออ


ภาพวาด


อิอิ  กลอนบทแรก  พี่แดงฝากมากนะคะ
และภาพก็ไม่ได้ไปลอยกระทงที่ไหนด้วย  อยู่ลอยหน้าจอ
ว่าจะเอากะมังใส่น้ำลอนกล่องดอยคำแทน  กินเข้าไปเยอะ555 จุก  น้ำมันจะออกทางที่เข้าแล้วนี่55